در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ مي‏ميراند و براى شما جز خداوند ولى و ياورى نيست».

اقليت‏هاى مذهبى كه كتاب و پيامبر آسمانى دارند در دين اسلام از رسميت كامل برخوردارند، مال و جان آنها محترم است و در مراسم دينى خود از آزادى كامل برخوردارند و با پرداخت ماليات مختصرى، كه آن‏هم در رفاه و صلاح آنها مصرف مي‏شود، از همه مزاياى اجتماعى و اقتصادى بهره‏مند مي‏شوند. ولى در اسلام، مشرك و بت‏پرست،هيچ رسميتى ندارند جان و مالشان محترم نيست، حاكم اسلام، بايد قبلاً آنان را دعوت به اسلام كند و مزاياى آيين يكتاپرستى و حقايق اديان آسمانى را براى آنها كاملاً تشريح نمايد و هرگاه باز در شرك ايستادگى ورزند، قرآن تكليف آنها را در همين سوره در آيه 5 معين كرده است و ما در تفسير آيه مزبور گسترده سخن گفتيم و فلسفه اين جهت را، كه چرا با مشرك چنين معامله شده‏است، بيان نموديم.

اسلام براى پيش‏گيرى از اين بيمارى خطرناك، كه انسانيت انسان را تباه مي‏كند، دستور داده است، همه گونه روابط ظاهرى و معنوى و عاطفى با آنها بريده شود و اگر پدر و مادر و خويشاوند شخص مسلمانى مشرك باشند، دوستى و طرح رفاقت با آنها، لطمه‏هاى جبران ناپذيرى به ايمان و اخلاص آن شخص وارد مي‏سازد.

از اين نظر در سال نهم هجرت اين آيه نازل گرديد و خداوند مكرر از دوستى و ايجاد روابط معنوى و طلب مغفرت در حق آنها، منع فرموده‏است. اكنون آياتى را به عنوان نمونه ياد آور مي‏شويم:

1. «لا تَجِدُ قَوْماً يُـؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حادَّ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشِـيرَتَهُمْ أُولـئِكَ كَتَبَ فِى قُلُوبِهِمُ الإِيمانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ؛1

گروهى كه به خدا و سراى ديگر ايمان دارند، هرگز با مخالفان خدا و رسول او، اگر چه پدران يا پسران يا برادران و يا خويشاوندان آنها باشند، طرح دوستى نمي‏ريزند. آنان كسانى هستند كه ايمان در دل آنها نقش بسته و

1. مجادله(58) آيه 22.