در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ چرا در آيه بيستم، از هجرت نام مي‏برد؟

در آيه بيستم مي‏فرمايد: «كسانى كه ايمان آوردند و مهاجرت نمودند و در راه خدا با جان‏ها و اموال خود جهاد كردند، مقامشان نزد خداوند بزرگ‏تر است». در اين‏جا اين سؤال پيش مي‏آيد كه مسأله هجرت چه ارتباطى به موضوع آيه قبل دارد؟

در اين باره دو وجه مي‏توان گفت:

1. هجرت در آن روزها مقدمه جهاد بوده و تا كسى به مسلمانان در مدينه نمي‏پيوست ممكن نبود در راه خدا جهاد نمايد.

2. كسانى اين دو عمل را مساوى مي‏دانستند و تصور مي‏كردند كه كار آنان در حال كفر، با كار فرد مؤمن و با ايمان يك‏سان است و وقتى هم اسلام مي‏آوردند به سوى مدينه مهاجرت نمي‏نمودند، از اين نظر در اين آيه، مسأله مهاجرت نيز مطرح گرديده‏است و اين آيه خود گواه براين است كه آيه درباره على عليه‏ السلام كه مؤمن و مجاهد بود و عباس و شيبه، كه در دوران كفر، عهده‏دار منصب‏هاى سقايت و تعمير مسجد الحرام بودند و پس از اسلام آوردن، مهاجرت نكردند مگر روزى كه ديگر اسلام به مهاجرت آنان نياز نداشت، نازل گرديده است.