رمز جاودانگی نسخه متنی

مديرانش مىخواست و از آنان انتظار داشت، خود سال‏ها پيش از انقلاب در زندگى شخصى عمل كرده بود و ـ همان‏طور كه اشاره شد ـ در آزمايشگاه وجود خود و خانواده، همه را مو به مو پياده كرده بود.

پيامد آن خود سازى موجب شد كه به لطف خداوند از اراده قوى و روحيّه قاطعيّت خاصّى برخوردار شود و نه تنها همه اعضاى دولت، كه همه مديران و كارگزاران نيز در برابر شيوه و شگرد مديريّتى او كاملاً تسليم باشند و به همكارى تحت نظارت وى افتخار كنند. او در گسترش صميميت و برقرارى رابطه با كسانى كه به نحوى با او همكارى مىكردند، مهارت عجيبى داشت. همه كسانى كه چند صباحى در شعاع نزديك با او بودند و نيز دانش‏آموزان سابق وى به اين نكته اعتراف دارند كه روحيّه لطف، جذب، يارگيرى و كشش وى، شاخص بود. با هر يك از آشنايان و ياران نزديك به‏گونه‏اى رفتار مىكرد كه گويى بهترين و نزديك‏ترين ياور اوست. اين كشش همگانى در بين همكاران و تلاش صميمانه آنان آن‏چنان موجى در بين ساير كاركنان دولت ايجاد كرده بود كه على رغم سايه شوم جنگ بر فضاى كشور و با همه دشمنىهاى بنى صدر ـ رئيس جمهور وقت ـ و عوامل ضدّ انقلاب، امور جارى كشور به سوى آرامش و ثبات پيش مىرفت. دريغ كه براى دوره رياست جمهورىاش فرصت كافى نيافت تا آن‏طور كه مىخواست دَيْنِ خود را به ملّت بپردازد و نقش خويش را در راه خدمت به جامعه اسلامى كامل كند. شهادت او سبب شد تا تقدير ديگرى براى مردم اين كشور رقم بخورد.