انتقاد پذيرى - رمز جاودانگی نسخه متنی

شما بايد هر وقت مرا مىبينيد، بپرسيد چه مىكنى، حتّى سر من فرياد بكشيد ـ البتّه فريادى برادرانه، همچون اعضاى يك خانواده ـ كه براى مستضعفان چه كرده‏اى؟

شما بايد اگر من رئيس جمهور شدم، زير گوش من بگوييد: فلانى! مسئله همين‏جا تمام نمىشود. قرار نبود كه رئيس جمهور شوى و همين! اسلام چه شد؟ ما وقتى به جوان‏هاو كوچك‏ترها و مردم مىرسيم، بايد هى از دست آوردهاى انقلاب بگوييم؛ امّا وقتى به مسئولان مىرسيم كه يكى از آنان خودمان هستيم، بايد جلو آيينه باشيم و بگوييم: آى فلانى! اسلام چه شد؟ چه قدر از اسلام را پياده كرده‏اى؟!

انتقاد پذيرى

يكى از دستاوردهاى انقلاب، نعمت آزادى بود كه بعد از يك دوره طولانى اختناق ستم شاهى، نصيب ملّت ايران شد. هر كس در گوشه و كنار، در كمال آزادى حرف دلش را مىزد و نسبت به هر موضوعى كه مطابق سليقه‏اش نبود، اظهار نظر يا اعتراض مىكرد. به راستى، تاريخ گواهى مىدهد كه بعد از انقلاب، 180 درجه اين‏چنين اوضاع سياسى تغيير يافت. برهمين اساس، چون تب انقلاب هنوز فروكش نكرده بود، بودند بسيارى از جوانان كه ندانسته تحث تأثير القائات گوناگون، در گوشه و كنار مملكت تظاهرات راه مىانداختند و براى دولت و مسئولان كشور مشكل هم درست مىكردند.

يك شب كه شهيد رجائى همراه حضرت آية اللّه‏ مهدوى كنى، وزير كشور وقت، درباره تظاهرات غير قانونى برخى از گروه‏هاى ضدّ دينى و معارض دولت، مصاحبه مستقيم تلويزيونى داشتند، تمام پرسش و پاسخش با مردم بدون كم و كاست پخش شد. طبيعى بود مردمى كه در پاى تلويزيون شاهد آن گفت وگوى زنده سانسور نشده طرفين بودند، به راحتى مىتوانستند