ديدار مردمى - رمز جاودانگی نسخه متنی

وقتى به حضور امام بزرگوار، در آن اقامتگاه كوچك، ولى تاريخىشان شرفياب مىشديم، دل‏هاى همه وزيران تشنه ديدار و نگاهشان به اميد كسب پشتوانه معنوى از امام بىقرار بود. رهنمودهاى آن رهبر فرزانه به دل‏ها مىنشست و وجودشان را جلاى معنوى مىبخشيد و همّت آنان را به كار و تلاش، مضاعف مىساخت.

امام به وجود چنان دولتى مىباليد و به همه درس وحدت و مقاومت مجدّد مىداد. خدمات بىشائبه و مجدّانه تك تك وزيران، قلب رهبر بزرگ انقلاب را شاد مىساخت و عزم و اراده آن عارف الهى و مقتداى ملّت را در برخورد با مسائل داخلى و بين‏المللى مصمّم‏تر مىساخت. همان پشتوانه معنوى بود كه جنگ تحميلى با همه خرابىها و پيامدهاى ناگوارى كه داشت، برمدار و محور يكپارچگى ملّت و دولت، ناچيز مىنمود و مشكلات اجتماعى خود را خيلى نشان نمىداد.

شيوه همكارى و مديريّتى من با آنها به‏گونه‏اى بود كه هيچ وزيرى به خود اجازه نمىداد كه تفكّر جناحى خويش را در تصميم‏گيرىها و سياست‏گزارىهاى كشور دخالت دهد. اكثرشان كار خدايى مىكردند و خداوند نيز آنان را در انجام كارها نصرت مىداد.

وقتى رئيس‏جمهور شدم رابطه صميمانه اعضاى دولت و همكارى قواى سه‏گانه به اوج رسيده بود و خوش درخشيده بود، امّا افسوس كه مستعجل بود!

ديدار مردمى

لحظه‏اى كه مينىبوس ما مقابل انبوه جمعيّت منتظر ايستاد، به خود نهيب زدم: فلانى! اين همه دل‏ها براى اسلام و خدمت صادقانه، دعاگوى دولت مردمى توست. نگاه مشتاق مردان و زنان آن جمع به نشانه سپاس،