تدريس با طنز - رمز جاودانگی نسخه متنی

بىآن‏كه به شخصيّت كسى لطمه‏اى وارد آيد ـ شخص خاطى را آگاه و ادب مىكرد. او معتقد بود: اگر معلّمى شاگرد خود را به سبب بازى گوشىاش از كلاس بيرون كند، در واقع خودش شكست مىخورد نه دانش‏آموز او!

هر وقت احساس مىكرد كه بايد دانش آموزى جريمه شود، حدّاكثر او را در ساعت ورزش از ورزش و بازى محروم مىكرد. او با شيوه‏هاى احساسى، عاطفى و تربيتى، خطاهاى دانش‏آموزان را به حدّاقل مىرسانيد.

عادت معلّمى او بر اين بود كه در كلاس درس، تذكّرات سازنده را نيز غيرمستقيم بدهد و مفاهيم اخلاقى، اجتماعى و نظرهاى سياسى خود را در قالب طنز و لطيفه دلنشين تفهيم كند. تدريس او در كلاس با همه خشكى درس ـ رياضى ـ نه تنها براى دانش‏آموزان خسته كننده نبود، كه فوق العاده مسرّت بخش بود. لحظه‏اى كه دستش با گچ و روى تخته بود، اگر دانش آموزى مىخواست بىانضباطى كند، فرصت بهره بردارى از موقعيّت را نداشت. گويى پشت كلّه‏اش نيز چشم داشت و مراقب همه‏جا و همه جهت‏هاى كلاس بود!

تدريس با طنز

بسيارى از دانش‏آموزان قديمى شهيد رجائى به ياد دارند كه چگونه او در رژيم گذشته، هنگام تدريس در كلاس، وابستگى ايران به قدرت‏هاى خارجى، به ويژه آمريكا را در قالب طنز و مثال‏هاى مختلف روشن مىساخت و با اشاره و رمز، نوكرى سران حكومت شاه را به همه تفهيم مىكرد. او با پيوند درس و بحث‏هاى اجتماعى، دانش‏آموزان را ـ غير مستقيم ـ آگاه مىساخت كه سياست خارجى ما به بيگانه وابسته است و اقتصاد و فرهنگ ما بر اساس همين سياست تنظيم و اداره مىشود.

يك روز براى اثبات و نشان دادن درس تشابه دو مثلث در هندسه، تصوير يك آدم چاق و شكم بزرگ، با صورت و بينى پف كرده را كشيد و در داخل