خانه عبرت - رمز جاودانگی نسخه متنی

با شوخ طبعى، يكى را صدا زد و گفت: برادر! بارانىات را فراموش كردى. شما چه‏طور با اين بارانى عهد بوق همراه نخست وزير به سفر مىآييد؟ او با خنده گفت: جانم! اين بارانى مال آقاى نخست وزير است، نه من. راننده كه از فرط تعجّب دهانش وامانده بود، گفت: بابا، اى واللّه!

در آينده، نسلى كه نسل داشتن دارايى و اقتصاد تواناست، شايد مرا ملامت كند كه چرا آن همه صرفه جويى و چرا تحمّل آن همه سختى؟! امّا پيامم به آنها و همه اين است: در نظام اسلامى تا زمانى كه اكثريّت ندارند، لااقل مسئولان نظام بايد از نظر زندگى مثل آنان باشند تا روزى كه توان اقتصادى عامّه مردم به حدّ قابل قبول برسد. از سوى ديگر، صرفه جويى مستمر، خود يك ارزش است و براى انسان آزادگى و عزّت نفس مىآورد. كسى كه متّصف به اين صفت پسنديده است، بىترديد از كمند اسارت استثمارگران در امان خواهد بود.

خانه عبرت

آيا باورتان مىآيد كه اين‏جا خانه يك رئيس‏جمهور باشد؟! اگر آيندگان بشنوند و موقعيّت اين محل را شناسايى كنند، شايد بگويند: اين افسانه است! چه كسى باور خواهد كرد انسانى نه پيامبر باشد، نه امام، و داراى قدرت هم باشد و اخلاق، عرف و شرع به او حق بدهند كه خانه‏اى مطابق شأن و شوكت خويش دست و پا كند، امّا نكند؟ هر چه هست و هر كس هر داورى بكند، آزاد است. در هر حال، اين‏جا محلّ زندگىام بود، از دوران معلّمى تا روزى، كه رئيس‏جمهور شدم.

به ديوار بيرونى اين خانه رئيس‏جمهور كنجكاوانه نگاه كنيد. آيا نشانى از حكومت امام على (عليه السلام) را تداعى نمىكند؟ آجرهاى قديمىاش كه از گزند باد و باران در امان نمانده است، و نيز در و پنجره‏هاى چوبى آن حكايت از