نماز اوّل وقت - رمز جاودانگی نسخه متنی

دانش‏آموزان درس عزّت و شخصيّت مىداد. او هر چند معتقد بود كه بر اساس سفارش دينى، احسان و احترام و اظهار اُنس به پدر و مادر و بزرگانى كه حقوق معنوى به گردن ما دارند، به‏معناى ارج نهادن به زحمات آنان و اداى وظيفه نسبت به آنان است، امّا صريحاً مىگفت: بچّه‏ها! براى هيچ كس و در هيچ وقت و هيچ جا نبايد براى دريافت كمك، كرنش كرد و سر فرود آورد، جز وقت نماز و براى خدا.(1)

نماز اوّل وقت

يكى از عبادات بسيار مهمّ شهيد رجائى اين بود كه در هر شرايطى، نمازهاى واجبش را سر وقتش برپا مىداشت، او هيچ گاه از درك فضيلت اوّل وقت غافل نبود. اين پاى بندى او به انجام فرايض يوميّه، به ويژه نماز ظهر كه معمولاً با كار روزانه و نهار او تلاقى داشت، به صورت يك عهد جدّى تا پايان عمرش ادامه يافت. اگر روزى موفّق نمىشد نماز را اوّل وقت بخواند، به تلافى آن، روز بعد را روزه مىگرفت. آن بنده صالح خدا بعضى از روزهاى هفته را ـ حتّى گاهى بدون اطلاع خانواده ـ روزه مستحبّى مىگرفت.

يك بار در استان اصفهان، در حين پرسش و پاسخ مسئولان، با شنيدن اذان ظهر، خطاب به حضّار و جمع گفت: اگر خبر داده باشند براى مدّت بيست دقيقه ضرورت دارد ارتباط تلفنى با مركزى برقرار كنم، آيا اين اجازه هست كه همين‏جا صحبت را متوقّف و ادامه آن را به بعد از تلفن موكول كنيم؟ حاضران كه از پيشنهاد غير منتظره شهيد رجائى غافلگير و شگفت زده شدند و نمىدانستند كه قصد و غرضش چيست، با احترام به مقام نخست وزير

(1). به نقل از: خسرو تهرانى، از شاگردان شهيد رجائى و معاون امنيّتى او در دوره نخست وزيرى.