باور به قيامت - رمز جاودانگی نسخه متنی

حديث معصوم (عليه السلام): «كوُنوا دُعاةَ النّاسِ بِغَيْرِ ألْسِنَتِكُمْ»، آن‏چنان ساده زيست و با حدّاقلّ تأمين نياز ساخت كه از نظر رفاهى، بىترديد از پايين‏ترين طبقه كارمند كم‏تر داشت. همين بىتكلّفى او براى همه‏جا افتاد و با صداقتش، در قلب همه‏جا گرفت. تا آخرين لحظه حيات ـ مقام رياست جمهورى ـ همين وضع ندارى او ادامه داشت و مانند امام راحل قدس‏سره در انقلاب اسلامى ما و هم چون گاندى بزرگ، رهبر مبارزات سياسى هند، مقبوليت عامّه، به ويژه توده‏هاى محروم جامعه را همراهش داشت.

بر اساس همين خطّ مشى او در يگانگى بين شعار و عملش، وقتى به مردم مىرسيد، مىتوانست از آنان درخواست كند كه فرهنگ ساده زيستى و قناعت را در خانواده‏ها و نسل انقلاب زنده نگه دارند تا در برابر فشارهاى گسترده زندگى مادّى خم و خوار نشوند و زمانى كه با كارگزاران دولت طرف صحبت مىشد، حق داشت توقّع داشته باشد كه با كم‏ترين مؤونه، بازدهى لازم را براى خدمت به جامعه داشته باشند و در حلّ مشكل مردم با كم‏ترين هزينه اقدام كنند. همين گفتار صادقانه‏اش نيز در اكثريت تأثير مىگذاشت و چه مردم و چه كاركنان دولت با جان و دل به استمدادش پاسخ مثبت مىدادند.

او در شناخت مديريّت، ملاك‏هايى داشت كه يكى از آنها، ارزيابى از آرايش اتاق كار و ميز و صندلى كارمند و ميزان وابستگى و يا دلزدگى او به دنيا و ظواهر نمايشى آن بود و اين چنين مديرانش را گل چين مىكرد!

باور به قيامت

شهيد رجائى در همه حال، به خصوص بعد از انقلاب دل پردردى داشت، نه براى خود كه براى خلق خدا. او از بينوايى، روى زرد نبود كه غم بينوايان رخش را زرد كرده بود. سيماى ملكوتى، ولى رنگ پريده‏اش بندگان ناب