هفته‏اى 22 ساعت تدريس - رمز جاودانگی نسخه متنی

آى ترسيدم! فكر كردم مىگويى: مىروم گلوله‏اى در مغز خودم خالى كنم و من غصّه‏ام گرفته بود كه اگر اين كار را بكنى، جواب شصت نفر شاگرد بىمعلّمت را چه بدهم؟ برادر! توى مغز من بزنى كه مشكل نيست. توى اين مملكت وزير پيدا مىشود. به هر كس كه بگويى بيا وزير شو، مىپذيرد، ولى چون معلّمى سوز و سوختن دارد و عشق مىخواهد، اگر به هر كه بگويى بيا معلّم شو، قبول نمىكند!(1)

هفته‏اى 22 ساعت تدريس

در سال 1348 شمسى، شهيد رجائى يك معلّم ساده و صميمى بود، ولى از نظر تدريس رياضى دوره دوم دبيرستان، به ويژه كلاس‏هاى ششم رياضى آن روز و نيز از نظر انضباط، نظم، اجراى مقرّرات آيين نامه مدارس و تأثير رفتارى بر دانش‏آموزان، معلّم نمونه و ممتاز بود. در جنوب شهر تهران، معلّم رياضى بسيار اندك بودند و كم‏تر معلّم رشته علوم پايه حاضر مىشد در مدارس مناطق جنوبى با هفته‏اى 22 ساعت تدريس كند. از سويى، در منطقه شش آموزش و پرورش، رجائى به نام يك معلّم خوش نام شهرت يافته بود و آوازه ويژگىهاى تدريس وى همراه با ارتقاى سطح علمى دانش آموزان او در مدارس پيچيده بود. برخى از رؤساى دبيرستان‏ها كه براى دبيران با سواد و تجربه ديده ارزش خاصّى قائل بودند، شايق بودند از وجود او در دبيرستان خود استفاده كنند. از سوى ديگر، موضوع تخفيف ساعات تدريس نيز براى دبيران به خصوص دبيران علوم، امرى طبيعى و در حال و هواى آن روز، مسئله‏اى همگانى و رايج بود. بنابراين، به منظور جذب ايشان و استفاده بيش‏تر از وجودشان براى تدريس در چند دبيرستان، از سوى اداره آموزش و

(1). به نقل از: كاظم نائينى، دوست دوره دانشجويى و همكار فرهنگى بعد از انقلاب شهيد رجائى.