حکمت 312 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه نهج البلاغه - نسخه متنی

ذبیح الله منصوری

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

حکمت 312

اميرالمومنين (ع) به پرسش كننده اى كه مى خواست مساله اى را بپرسد گفت: براى استنباط و دانا شدن سئوال كن نه براى اشكال تراشى.

و نادانى كه به قصد فراگرفتن سئوال مى كند مانند دانا مى باشد، اما دانايى كه براى اشكال تراشى سئوال مى كند چون نادان است.

حکمت 313

عبدالله بن عباس راجع به موضوعى به اميرالمومنين (ع) نظريه اى داد كه آن نظريه مورد موافقت حضرت قرار نگرفت و مولاى متقيان (ع) گفت: تو با مشاوره بايد به من كمك كنى و من بر مصلحت خود وقوف دارم و اگر از نظريه تو پيروى نكردم تو بايد از راى من پيروى نمايى.

حکمت 314

روايت مى كنند كه اميرالمومنين (ع) بعد از مراجعت از جنگ صفين هنگام ورود به كوفه از يك قبيله به اسم (شباميين) گذشت و صداى شيون زنهاى قبيله را شنيد كه بر كشتگان آن قبيله در جنگ صفين مى گريستند.

در آن موقع (حرب بن شرحبيل شبامى) كه از روساى آن قبيله بود خود را به اميرالمومنين (ع) رسانيد و حضرت گفت: آيا شايسته است كه زنهاى شما با اين شيون، كه من صدايشان را مى شنوم بر شما مردها مسلط بشوند و چرا آنها را از اين شيون و زارى باز نمى داريد؟ (حرب بن شرحبيل) از اميرالمومنين (ع) كه سوار بر اسب بود خواست كه پياده در كنارش برود و او گفت: برگرد، چون پياده راه پيمودن مردى چون تو، با من، براى زمامدار سبب بروز فتنه مى شود و براى مردى مومن چون تو خوارى را به وجود مى آورد.

حکمت 315

هنگامى كه اميرالمومنين (ع) از كنار اجساد مقتولين جنگ نهروان مى گذشت گفت آن كه شما را فريب داد اين چنين شما را به خاك انداخت و فرار كرد.

از او پرسيدند چه كسى آنان را فريب داد؟ اميرالمومنين (ع) گفت شيطان گمراه كننده و نفسهاى اماره آنها را فريب دادند و ميدان گناهكارى را به روى آنها گشودند و به آنها وعده پيروزى دادند، اما آنها را به سوى عذاب و آتش راندند.

حکمت 316

در پنهان هم از معصيت پرهيز نماييد كه خداوند پنهان را مى بيند و حاكم است.

حکمت 317

وقتى خبر كشته شدن محمد بن ابوبكر به مولاى متقيان (ع) رسيد گفت: حزن و اندوه ما از مرگ او به اندازه شادمانى آنها (دشمنان) است با اين تفاوت كه آنها دشمنى را از بين بردند و ما دوستى را از دست داديم.

حکمت 318

خداوند، فقط در يك دوره شصت ساله از عمر، عذر آدمى را مى پذيرد (تا بتواند توبه كند).

حکمت 319

كسى كه خود را برده گناه مى كند به موفقيت نمى رسد و عاقبت مغلوب مى گردد.

حکمت 320

خداوند اينطور مقر كرده كه روزى فقرا از ثروت اغنياء برسد و اگر فقرا گرسنه بمانند از ثروتمندان است و خداوند آنها را مورد پرسش قرار خواهد داد.

حکمت 321

كارى بكنيد كه نيازمند به عذرخواهى نشويد كه اين بهتر است از عذر خواستن.

/ 107