نقد برهان ناپذیری نسخه متنی

است. هم‏چنين تصور كنيد در زماني كه مي ‏توانيد يكي از آن دو را نجات دهيد واقعاً قدرت نجات هر دو را نداريد، بنابراين، هر يك از اين دو شرّ به گونه‏اي است كه دفع كردن آن در حيطه قدرت شما است و از هر دو اطلاع داريد، با اين حال، نمي ‏توانيد هر دو را دفع كنيد و فضيلتِ خير [خيرخواه‏] بودن را به واسطه دفع تنها يكي از آن دو از دست نمي ‏دهيد، چرا كه كاري بيش از اين در وسع شما نبوده است. بدين ترتيب، اين واقعيت كه شما هر دو را نجات نداديد، بدين معنا نيست كه شخص خوبي نيستيد. بنابراين، (4) كاذب خواهد بود؛ يعني اين يك حقيقت ضروري و حتي يك حقيقت [ولو غيرضروري ‏] نيست كه هر موجودي خيّري تمامي شروري را كه از آن‏ها مطلع است و مي ‏تواند دفع كند دفع مي ‏كند.(1)

سپس براي نقد قضيه (4) دو نقض ديگر وارد مي ‏كند(2): يكي در موردي ‏ است كه دفع شرّ موجب دفع خيري بالاتر از شرّ موجود شود و ديگري در جايي است كه دفع شرّ منجر به شرّي عظيم‏تر شود؛ مثلاً براي تسكين درد زخم كسي پاي آن را ببُرند. به حق اين سه مورد كافي است كه (4) از حقايق ضروري نباشد.

حال ممكن است ملحد دوباره تجديد قوا كند و به جاي (4) گزاره ديگري فراروي ما قرار دهد و بگويد: «موجود خيرخواه مطلق، قادر مطلق و عالم مطلق هر شرّي را كه بتواند به نحو صحيحي دفع كند، دفع مي ‏كند» و بنابراين، مدعي شود كه مجموعه زير (= مجموعه A) ناسازگارند:

(1) خدا قادر مطلق، خيرخواه محض و عالم مطلق است.

(2) شرّ وجود دارد.

(3) موجود خيرخواه مطلق، قادر مطلق و عالم مطلق هر شرّي را كه بتواند به نحو صحيحي دفع كند، دفع مي ‏كند.

1. فلسفه دين، خدا، اختيار و شرّ، ص 54.

2. همان، ص‏55 - 62.