سپس ياد آور كلام حضرت على ابن الحسين زين العابدين عليه السلام در مناجاتش مىشوى و در كلامش، كه مشتمل بر گشودن پر اميد است، فكر مىكنى.الهى و عزتك و جلالك! لو قرنتنى فى الاصفاد، ومنعتنى سيبك من بين الاشهاد، و دللت على فضايحى عيون العباد، و امرت بى الى النار، و حلت بينى و بين الابرار، ما قطعت رجائى منك، و لاصرفت تاميلى للعفو عنك و لا خرج حبك عن قلبى. انا لاانسى اياديك عندى و سترك على فى دار الدنيا و حسن ضيعك الى.خداى من! قسم به عزت و جلال تو، اگر مرا در زنجيرها ببندى، و در بين مردم از عطايت محروم كنى ؛ و چشم هاى بندگان را به بديهاى من دلالت كنى، و امر كنى مرا به سوى آتش برند و بين من وخوبان حايل شوى، من اميدم را ازتو قطع نمى كنم، و آرزوى عفو را دگرگون نكنم، و دوستى تو از قلب من خارج نخواهد شد، خدايا! من نعمت هاى تو را فراموش نمى كنم و ستر و پوشش و رفتار نيكوى ترا در دار دنيا از ياد نمى برم.
لطفا منتظر باشید ...
