پنجم: ثروت را به قيمت عمر بدست آورده است و حال آنكه ارزش عمر و آخرت بيش از مال است، زيرا اگر به عاقلى بگويند: عمر خود را به پادشاهى دنيا مىفروشى؟ قبول نمى كند، بلكه به هنگام ديدن و تجلى ملك الموت براى قبض روحش اگر يك روز از عمرش را با جميع مالش معامله كنند و فدا خواهند، كه در آن روز كارهاى انجام نشده آخرتى را انجام دهد فدا مىدهد. علامه جار الله زمخشرى در كتاب ربيع الابرار روايت كرد كه: وقتى مرگ عمر بن خطاب رسيد به پسران ونزديكانش گفت: اگر من مالك طلا ونقره به اندازه كره زمين بودم آنرا فديه مىدادم تا از هول و هراس سكرات مرگ كه اكنون مىبينم رهايى يابم. حال شما به تدريج عمر خود را با اشياى پست و كم كه اهميت وقيمتى ندارد عوض مىكنيد آيا نمى بينى و فكر نمى كنى كه نهايت زندگى انسان غالبا صد سال است اگر مخير شود و با او گفتگو كنند كه اين صد سال را با تمام كره زمين پر از طلا معامله كنند آن صد سال را نمى فروشد. پس بيانديش كه ارزش هر سال تو چه مقدار است. و نگاهكن براى هر ماهت چه مقدار مىافتد و آنگاه ارزش و مقدار هر روز را بسنج، مى بينى كه ارزش آن هزاران هزار است كه نمى توانى آن رابشمارى سپس اين روز پرارزش را به درهمى و دينارى و نصف دينارى مىفروشى كدام خسارت از اين بيشتر است.اشكال: انسان نيازمند غذا است تا بدنش را نگهدارد و آن بدون كسب ممكن نيست نهايتا چيزى كه انسان از كسب حلال يك روز بدست مىآورد درهم و دينارى است پس خسارت حتمى است.در جواب گويم: اگر مقصود بنده از كسب مقدار غذايى باشد كه بدنش در كار براى آخرت توان پيدا كند، آنروز را به درهم و دينارى نفروخته است و روز، روز عبادت است زيرا طلب روزى با اين قصد عبادت است عبادت اندك با چندين برابر تمام دنيا قابل مقايسه نيست، زيرا نعمت هاى آخرت هميشگى است و نعمت هاى دنيا موقت است و نسبت دايم و موقت چيست؟
لطفا منتظر باشید ...
