و از اميرالمومنين عليه السلام در مورد بزرگترين شقى پرسيده شد، فرمود: مردى كه دنيا را براى دنيا ترك كند پس دنيا از او فوت شود و ا زآخرت زيان بيند و مردى كه عبادت كند، ولى در اجتهاد و كوشش و روزه ريا كند، چنين مردى از لذات دنيا به خاطر دنيا محروم مىشود و دچار زحمتى شده كه اگر خالصانه مىبود مستحق ثوابش مىشد سپس وارد دار آخرت مىشود و گمان مىكند كه ميزان عمل او سنگين است، ولى آنرا هبا منثورا مىبيند. به او مىگويند: حسرت چه كسى بيشتر است؟ مىگويد آن كس كه مال خود رادر ترازو وميزان ديگرى مىبيند خداى تعالى او را در جهنم مىكند و وارث او را بواسطه آن مال داخل بهشت مىكند. عرضه داشتند: چطور چنين چيزى ممكن است؟ فرمود: چنانكه بعضى از برادرانم از مردى برايم تعريف كرد كه: در حال جان دادن شخصى وارد خانه وى شد آن شخص به من گفت اى فلان نظر تو در مورد صد هزارى كه داخل صندوق است كه زكاتش را ندادم چيست؟ گفتم براى چه جمع كردى گفت براى اداى حقوق سلطان (ماليات) و مباهات در فاميل و ترس از نادارى عيال و ترس از حوادث زمان، جمع آورى كردم حضرت فرمود: آنگاه هنوز ازخانه اش خارج نشده بود كه نفسش بيرون آمده بود. پس حضرت على عليه السلام فرمود: سپاس خداى را كه او را به خاطر اموال باطل در حاليكه ملامت گرديده و مستحق ملامت شد از دنيا خارج كرد(53)اموالى كه در كيسه ريخت و سرش را محكم بست و حقوق صاحبانش را به آنها نداد و براى جمعش در بيابانهاى بى آب و علف و صحراهاى خشك و سوزان راه پيمود و در دل درياها سفر كرد. اى آگاه! فريب مخور، چنانكه رفيقت ديروز فريب خورده است، زيرا بيشترين حسرت را در روز قيامت كسى مىخورد كه مال خود را در ترازوى ديگران مىبيند و خداى تعالى اين را به آن مال وارد بهشت مىسازد و به آن مال او را وارد آتش مىكند.
لطفا منتظر باشید ...
