محمد ابن خالد برقى از بعضى از اصحاب ما از امام صادق عليه السلام روايت كرد. در بنى اسرائيل عابدى بود خداى تعالى به داوود وحى كرد كه آن عابد رياكار است سپس آن عابد از دنيا رفت و حضرت داوود به جنازه اش حاضر نشد چهل نفر از بنى اسرائيل بر جنازه اش حاضر شدند پس عرضه داشتند اللهم انا لا نعلم منه الا خيرا و انت اعلم به منا فاغفرله: خدايا ما جز خوبى از او نميدانيم و تو بهتر مىدانى پس او را بيامرز فرمود: وقتى او شستند چهل نفر ديگر غير از آن چهل نفر آمدند و گفتند: اللهم انا لا نعلم منه الا خيرا و انت اعلم به منا فاغفر له وقتى در قبرش گذاشتند چهل نفر ديگر غير از ايشان آمدند و گفتند اللهم انا لا نعلم منه الا خيرا و انت اعلم به منا فاغفرله خداى تعالى به داوود عليه السلام وحى كرد كه علت اينكه براى نمازش حاضر نشدى چيست؟ حضرت داوود عرضه داشت: به آن خبرى كه تو دادى كه او رياكار است، پيامبرفرمود: خداى تعالى به او وحى كرد كه عده اى به نفع او شهادت دادند ومن شهادت ايشان را قبول كردم وگناهانى كه من مىدانستم و آنها نميدانستند آمرزيدم.
(نصيحت)
شايسته است كه اميد با ترس توام باشد اميرالمومنين عليه السلام فرمود: اگر مىتوانيد كه ظن شما به خدا نيكو شود و ترسان شدت يابد پس بين آندو جمع نمايند زيرا حسن ظن بنده به اندازه ترسش از اوست. خوش گمانتر به خدا خوفناكتر از همه مىباشد. حسن بن ابى ساره نقل كرد كه از آن حضرت عليه السلام شنيدم مىفرمود: بنده، مومن نمى گردد مگر آنكه اميدوار و خائف باشد و اميدوار نمى شود مگر آنكه عمل به عوامل خوف و رجا كند. و على بن محمد در حديثى مرفوع نقل كرد كه گفت به امام صادق عرضه داشتند: عده اى از شيعيان شما داخل معاصى مىشوند مىگويند: ما اميدواريم.فرمود: دروغ گفتند. ايشان شيعه ما نيستند، ايشان گروهى هستند كه آرزوهاى ايشان برايشان غلبه جست و هر كس به اميد چيزى باشد براى آن عمل مىكند و هر كس از چيزى بترسد از آن فرار مىكند.
لطفا منتظر باشید ...
