یادنامه کنگره هزاره نهج البلاغه نسخه متنی

شما را بيهوده نيافريده و مهمل و بى خاصيت رهاتان نساخته و از همه نعمتهايى كه شما را بخشيده آگاه است و همه احسانهايش بشمار، يعنى آن چنان نيست كه گسترش دامنه نعمت او از ديدگاهش دور بماند و نا آگاهانه از خزانه‏اش سرازير گردد كه اين بى تدبيرى است (و با ذات خالق سازگار نمى‏باشد.)، پس اكنون كه با علم و آگاهى به همه جوانب اين همه نعمت بشما داده است چرا از او فاصله مى‏گيريد و بسوى او باز نمى‏گرديد و خود را با آن عظمت بى نهايت مرتبط و متصل نمى‏سازيد و از كنار چنان درياى ژرف و خوشگوارى، خشكيده كام باز مى‏گرديد پس از او گشايش و بخشش بخواهيد و نيز پيروزى و سعادت را از او درخواست كنيد. زيرا ميان شما و او هيچ حائلى نيست و هيچ حجابى شما را از او جدا نخواهد كرد (و اگر باشد تو، خود هستى كه بايستى از ميان برخيزى) و هيچ درى از سوى او برويتان بسته نشده است. و مكان و زمان در پيشگاه او حاضرند و از محضر ربوبى دور نيستند و او با هر انسان و پريزادى هست.

همين جا مى‏ايستيم و وسعت ديدگاههاى را مى‏نگريم كه از اين رهگذر پديد مى‏آيد و بايد پديد آيد. آيا چنين انسانى با آن كس كه انديشه‏اش از شعاع شكمش تجاوز نمى‏كند يكسان است و آيا اين بزرگى و شكوه جز از عظمت خدا مايه مى‏گيرد نكته ديگرى كه ياد آن بحث را تكميل مى‏سازد سازندگى و روشنگرى عظمت خدا در مكتب امام امير المؤمنين عليه السلام است كه آنرا وسيله سرگرمى و وقت گذرانى نمى‏داند و عظمت خدا را بعنوان آثار باستانى و محير العقول و برج‏هاى تاريخى و اهرام حيرت انگيز و مجسمه‏هاى پر صلابت و كوه پيكر ياد نمى‏كند كه توجه بدانها صرفا جنبه تفريح و تفنن و احيانا استعمار داشته باشد، بلكه توجه، سازنده روح و رفتار آدمى، و زائيده منش عزت و بزرگوارى است كه نظر و نگاه، دهليز انتقال حقايق است كه در قرآن عزيز آمده است: أَ فَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّنَّاها وَ ما لَها مِنْ فُرُوجٍ... تَبْصِرَةً وَ ذِكْرى‏ لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ. آيا منكران حق، آسمان را فراز خود نمى‏نگرند كه ما چگونه آنرا سخت و مستحكم و بدون هيچ شكاف و خلل بنيان كرده و زينت داديم، و زمين را در نمى‏نگرند كه آنرا بگسترديم و در آن كوههاى استوار افكنديم، و هرگونه گياه و رستنى زيبا و پر طراوت از آن رويانديم، اينها همه بخاطر آگاهى و هوشيارى هر بنده‏يى است‏