مركزيت و قطبيت امام در امت - یادنامه کنگره هزاره نهج البلاغه نسخه متنی

آنچه براى ما در اين بحث مهم است بررسى موضوع از ديدگاه امام و نهج البلاغه مى‏باشد و تجزيه و تحليل استدلالى آن موكول به سلسله بحثهاى ديگرى است كه از قلمرو بحث ما خارج است و نيز بايد توجه داشت كه در اين بررسى صرفا نهج البلاغه را بعنوان سند و ماخذ استنتاج انتخاب كرده‏ايم و تحقيق موضوع از ديدگاه امام و نهج البلاغه مى‏باشد و تجزيه و تحليل استدلالى آن موكول به سلسله بحثهاى ديگرى است كه از قلمرو بحث ما خارج است و نيز بايد توجه داشت كه در اين بررسى صرفا نهج البلاغه را بعنوان سند و ماخذ استنتاج انتخاب كرده‏ايم و تحقيق موضوع از ديدگاه قرآن و احاديث حتى سخنان امام در غير نهج البلاغه مطرح نشده و مورد بررسى و استناد قرار نگرفته است.

مركزيت و قطبيت امام در امت

امام در مورد جريان سياسى انحرافى كه پس از رحلت پيامبر اسلام رخ داد و به تفكيك ويرانگر امامت از امت انجاميد بعنوان يك افشاگرى تاريخى در خطبه سوم نهج البلاغه از خود و سردمداران اين جريان انحرافى سخن مى‏گويد.

1- و نخستين نقش امام را در جامعه اسلامى و هسته مركزى و مقوم امامت را در امت چنين بيان مى‏كند: اما و اللّه لقد تقمصها فلان و انه ليعلم ان محلى منها محل القطب من الرحا ينحدر عنى السيل و لا يرقى الى الطير. (از خطبه 3 صفحه 48 نهج البلاغه نوشته صبحى صالح) هشيارانه بنگريد قسم به خدا فلانى خلافت را چون تن پوشى بتن كشيد در حالى كه نيك مى‏دانست كه موقعيت و نقش من در خلافت چون قطب در سنگ آسياب است از وجود من سيل جريانات و حركتها در امت سرازير مى‏گردد و هيچ پرنده اوج گيرى ياراى رسيدن به قله اين وجود برتر را ندارد.

قطب الرحا محوريست كه سنگ آسياب بر گرد آن مى‏چرخد. كه بدون آن گردش سنگ‏