یادنامه کنگره هزاره نهج البلاغه نسخه متنی

القاسيه» كه معنى آن چنين است: «طبيبى است كه بوسيله طب و معالجه خويش همواره گردش مى‏كند و مرهم‏هايش را محكم و آماده كرده است (و از روى حكمت تهيه كرده و بكار مى‏برد) و ابزارهاى داغ‏كردن خويش را سر كرده و تافته است. هر جا كه لازم باشد مرهم‏ها و ابزارهاى داغ كردن را به روى آن مى‏گذارد كه از آن جمله است دلهاى كور و گوشهاى كر و زبانهاى گنگ و بسته- اين طبيب روحانى به وسيله دوا و معالجه خود بيمارى‏هاى زيرا را دنبال كرده و معالجه مى‏كند.

جايگاههاى غفلت و منابع حيرت- كه صاحبان آنها از روشنيها و انواع حكمتها نور نگرفته و از آتشزنه‏هاى علوم و معارف درخشان افروخته نشده‏اند- پس آنان مانند چهارپايانى هستند كه مشغول چرا هستند يا همچون سنگهاى سخت غير قابل نفوذ هستند.» با دقت در اين گفتار شيوا و محكم نكاتى چند نهفته است كه لازم است به آنها بيشتر توجه شود به قرار زير:

1- 4 طبيب كه به احتمال قوى اگر به جملات پيشين آن برگردد مقصود حضرت رسول صلّى الله عليه وآله وسلّم است و اگر به عقيده اكثر مفسرين توجه كنيم به خود امام برمى‏گردد، دائما با طب خويش در گردش است و خود به سراغ بيماران و دردمندان مى‏رود- به قول «ابن ابى الحديد» چون هر طبيب دوره گرد داراى تجربه‏اى بيشتر است صفه «دوار» را براى طبيب برگزيده و يا اين كه چون طبق روايت «ان الصالحين يدورون على مرضى القلوب فيعالجونهم» (يعنى نيكان دور مى‏گردند تا بيماران دل را شناخته و آنها را درمان كنند) هر طبيب دل بايد دوار باشد و دائما در گردش و گفته شده است كه حضرت مسيح فرموده طبيب بايد نزد بيمارش برود- و اين نشاندهنده آن است كه هميشه بيمار نبايد نزد پزشك برود بلكه طبيب دل بايد خود در جستجوى دردمندان و صاحبان درد دل باشد و آنها را يافته تحت مداواى خويش قرار دهد و اين عمل را در