یادنامه کنگره هزاره نهج البلاغه نسخه متنی

وى وجودى است عالم و آگاه به همه چيز- تواناى به همه كار- در همه جا هست حتى در وجود خود انسان- هميشه هست و خواهد بود- مهربان و بخشاينده- هميشه در دسترس و بدون احتياج به واسطه و در و در بند و اجازه- اميدوار كننده و در عين حال هوشيارى دهنده و... بنا بر اين انسان با پزشك ماهر و بصيرى سر و كار دارد كه هر وقت خواست مى‏تواند با او با هر زبان درد دل كند- اگر چه او خود از درد دل او آگاه است- اما بيان درد همان طور كه در مبحث درمان روانى گفتيم خود نوعى درمان است- بيمارى را به درستى تشخيص مى‏دهد و درمان آن را ميداند- درمان او بدون خرج است- يافتن او دردسر و مقدمه چينى ندارد- تواناست و... بنا بر اين طبيبى است باصطلاح ايده‏آل كه از همه جهت وسائل اطمينان و آرامش درونى و قلبى انسان را مى‏تواند فراهم كند.

پس چه بهتر و آسانتر و مؤثرتر از ايجاد رابطه با يك چنين «وجودى» كه اتفاقا در خود ما هم نماينده آن هست و اگر به فطرت اصلى خود رجوع كنيم مى‏توانيم با او رابطه و تماس بر قرار كنيم و به او مطمئن و پشتگرم و اميدوار باشيم.

خوشبختانه پيشوايان ما بر قرار ساختن ارتباط را هم به ما آموخته‏اند چنانكه در احاديث متعدد آمده است از آن جمله: از حضرت صادق عليه السلام روايت شده كه ايمان به سه چيز است:

1- اقرار به زبان

2- عقد در قلب

3- عمل به اركان و در كتاب خدا ايمان به چهار درجه ذكر شده است:

1- اقرار به زبان

2- تصديق به قلب

3- اداء

4- تأييد كه موضوعات اول و دوم آن در آيه 136 سوره نساء آمده است: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا آمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ يعنى اى اشخاصى كه مى‏گوئيد (اقرار به زبان) ايمان آورده‏ايم- ايمان بياوريد- تصديق به قلب) به خدا و رسولش- و موضوع سوم در آيه 134 سوره بقره آمده كه: وَ كَذلِكَ جَعَلْناكُمْ أُمَّةً وَسَطاً يعنى خداوند ايمان شما را ضايع نمى‏گرداند و پاداش مى‏دهد (اداء و پاداش از