یادنامه کنگره هزاره نهج البلاغه نسخه متنی

اين آدمى كه بايد از نو در اين جهان نو حركت كند و انسانهاى ديگر بتوانند در جاذبه او و صفات او بحركت بيفتند، كيست

حافظ تا اينجا در خط صعودى سير ميكند، سپس بجاى آنكه مانند مولانا اين صعود را ادامه بدهد و بگويد: با اين رهروى مداوم:

گويا بر مى‏گردد و سراغ آن عواملى را مى‏گيرد كه از آنها بريده و بسراغ جاذبيت آدم نو رفته و مى‏گويد:

البته اگر مقصودش از ترك سمر قندى معشوق‏هاى مجازى بوده باشد. پس معناى انس با خدا، انس با هدف اعلاى زندگيست نه انس با يك موجود توانا فقط براى ترس از نكبت و بدبختى.

2- رابطه توكل منطقى- اين رابطه عبارتست از همراه ساختن نهايت تلاش و كوشش براى رسيدن به هدفهاى معقول زندگى، با اعتقاد به باز بودن سيستم هر دو قلمرو انسان و جهان در برابر رويدادهاى جارى.

(مولوى) هيچ نادانى ضرر بارتر از نادانى به باز بودن سيستم جريان انسان و جهان سراغ نداريم كه آن دو را مانند دو صندوق بسته در توى يكديگر تلقى ميكند و اگر حقيقتى تازه و رويدادى جديد بسراغ شكستن قفل آن دو صندوق برآيد، آنرا بازى روزگار تلقى مى‏نمايد و مى‏گويد: «چرخ از اين بازيچه‏ها بسيار دارد.»

يا با تمام بى اعتنائى به همه قوانين علمى و جهان بينى، به تصادف و شانس و بخت و اتفاق كه جز مفاهيم كودكانه چيزى نيستند، پناهنده ميشوند. اين تصورات بى پايه كه ضد علم بودن آنها براى عقلاى ژرف نگر روشن است، فقط براى آنست كه از دخالت مستمر مشيت الهى در دو