یادنامه کنگره هزاره نهج البلاغه نسخه متنی

«الا ان لكل ماموم اماما يقتدى به و يستضي‏ء بنور علمه، الا و ان امامكم قد اكتفى من دنياه بطمريه و من طعمه بقرصيه... فو الله ما كنزت من دنياكم تبرا و لا ادخرت من غنائمها وفرا و لا اعددت لبالى ثوبى طمرا و لا حزت من ارضها شبرا و لا اخذت منه الا كقوت اتان دبره و لهى فى عينى اوهى و اهون من عفصه مقره».

بدانيد براى هر پيروى رهبرى هست كه به او اقتدا مى‏كند و از فروغ دانشش كسب نور مى‏كند آگاه باشيد كه امام شما از دنيايش بدو تن پوش كهنه بسنده كرده و از غذايش بدو قرص نانش... سوگند بخداى من از دنياى شما طلائى اندوخته نكردم و از غنائمش مال فراوانى ذخيره ننمودم و براى پارگى لباس كهنه‏ام جامه كهنه ديگرى آماده نكردم و از زمينش بقدر يك وجب هم به خود اختصاص ندادم و از آن جز بمقدار روزى زخم خورده كم غذا نگرفتم و اين دنيا در نظر من منفورتر و پست‏تر از دانه تلخ است.

11- اين روش زندگى براى امام از ريشه مكتب و ايدئولوژى امامت سر چشمه مى‏گيرد نه از تحميق و جلب اعتماد مردم. امام اين نكته باريكتر از مو را در پاسخ يكى از يارانش (علاء بن زياد حارثى) كه گفت: يا امير المؤمنين اين تو هستى كه در خشونت لباس و ناگوارى غذا زياده‏روى مى‏كنى جواب داده است كه فرمود: «ان الله تعالى فرض على ائمه العدل ان يقدروا انفسهم بضعفة الناس كيلا يتبيغ بالفقير فقره» (خطبه 209 ص 325).

خداوند بر امامان و رهبران عدالت واجب كرده است كه زندگى خود را با زندگى ضعيفترين مردم تطبيق و همسطح كنند تا فقر