یادنامه کنگره هزاره نهج البلاغه نسخه متنی

بشنويد و خوب آگاه شويد.

بى شك استفاده از روشنايى چراغ براى كسى كه بخواهد از آن استفاده كند آن كسى كه راه را جدا مى‏كند و راهى را كه به نور امامت روشن گشته ترك مى‏كند چراغ امامت براى او روشنگرى نخواهد داشت.

در اين كلام نكته دقيق قابل توجه ديگرى نيز هست كه روشنگرى امام خاصيت وجودى اوست و هرگاه در جامعه امام مورد پذيرش مردم هم قرار نگيرد او جامعه‏اش را روشن خواهد كرد تا حجت تمام شود و براى آنها كه راه انحرافى جامعه را در ترك امام نپذيرفته‏اند امكان استضائه و استفاده از وجود امام باقى بماند چنانكه ابو ذرها و عمارها با على عليه السلام چنين كردند.

امام در نامه 62 نهج البلاغه به مردم مصر مى‏نويسد: (ص 451) «فلما مضى عليه السلام تنازع المسلمون الامر من بعده فو اللّه ما كان يلقى فى روعى و لا يخطر ببالى ان العرب تزعج هذا الامر من بعده- صلّى الله عليه وآله و سلم- عن اهل بيته و لا انهم منحوه عنى من بعده فما راعنى الا انثيال الناس على فلان يبايعونه فامسكت يدي حتى رايت راجعه الناس قد رجعت عن الاسلام يدعون الى محق دين محمد- صلّى الله عليه وآله و سلم- فخشيت ان لم انصر الاسلام و اهله ان ارى فيه ثلما أو هدما تكون المصيبه به على اعظم من فوت ولايتكم التي انما هى متاع ايام قلائل يزول منها ما كان كما يزول السراب او كما يتقشع السحاب فنهضت فى تلك الاحداث حتى زاح الباطل و زهق و اطمأن الدين و تنهنه».

هنگامى كه پيامبر خدا چشم از اين جهان فرو بست مسلمانان در كنار خلافت با يكديگر درگير شدند به خدا سوگند فكر نمى‏كردم كه به دل من نمى‏گذشت كه مردم زمامدارى و رهبرى را پس از پيامبر از خاندانش بيرون برند و مرا از آن دور كنند مرا به هراس واداشت فكر سرازير