آموزش عقاید نسخه متنی

تلاش آنها براي اثبات اين اصل، بيش از
تلاشي بوده که براي اثبات توحيد کرده اند زيرا اکثر مردم،
سرسختي بيشتري براي پذيرفتن اين اصل، نشان
مي داده اند. علت اين سرسختي را مي توان در دو عامل،
خلاصه کرد: يکي عامل مشترک در انکار هر امر غيبي و
نامحسوس، و ديگري عامل مختص به موضوع معاد يعني ميل
به بي بندوباري و عدم مسووليت. زيرا همانگونه که اشاره شد
اعتقاد به قيامت و حساب، پشتوانه نيرومندي براي احساس
مسووليت و پذيرفتن محدوديتهاي رفتاري و
خودداري از ظلم و تجاوز و فساد و گناه است و با انکار آن، راه براي
هوسرانيها و شهوت پرستيها و خودکامگيها باز مي شود:

قرآن کريم با اشاره به اين عامل مي
فرمايد:

ايحسب الانسان ان لن تجمع عظامه، بلي
قادرين علي ان نسوي بنانه، بل يريد الانسان
ليفجر امامه. (1) آيا انسان
چنين مي پندارد که استخوانهايش را (پس از متلاشي شدن) جمع
نخواهيم کرد؟ چرا، اين کار را خواهيم کرد(در حالي که)
تواناييم که سرانگشتانش را (مانند اول) هموار سازيم. بلکه انسان
مي خواهد جلوي خويش را باز کند(و بي بندوبار باشد).

همين روحيه اباء و امتناع از پذيرفتن
معاد به معناي حقيقي را مي توان در کساني
يافت که در گفتارها و نوشتارهايش مي کوشند که «رستاخيز» و
«روز واپسين» و ديگر تعبيرات قرآني درباره معاد را بر
پديده هاي اين جهاني و رستاخيز ملتها و تشکيل
دادن جامعه بي طبقه و ساختن بهشت زميني، تطبيق کنند
يا عالم آخرت و مفاهيم مربوط به آن را مفاهيمي
ارزشي و اعتباري و اسطوره اي (2)
قلمداد نمايند!

قرآن کريم چنين کساني را
«شياطين انس» و «دشمنان انبياء» دانسته است که با سخنان آراسته
و فريبنده شان به راهزني دلها مي پردازند و مردم را از
ايمان و اعتقاد صحيح و پايبندي به احکام الهي، باز
مي دارند:

و کذلک جعلنا لکل نبي عدوا شياطين
الانس و الجن يوحي بعضهم الي بعض زخرف القول غرورا و لو شاء ربک
ما فعلوه فذرهم و ما يفترون* و لتصغي اليه افئدة الذين
لايومنون

1. القيامة-

3-5 2. نمل-68، احقاف-17.