و در جايي ديگر مي فرمايد:

و من اعرض عن ذکري فان له معيشة ضنکا. و
نحشره يوم القيامة اعمي. قال لم حشرتني اعمي و قد
کنت بصيرا. قال کذلک اتتک آيات ربک فنسيتها و کذلک اليوم
تنسي. (1)

و کسي که از ياد من (يا کتاب من) اعراض
کرد زندگي سختي خواهد داشت و روز قيامت، او را کور محشور
خواهيم کرد. گويد: چرا مرا کور محشور کردي در صورتي که
قبلا بينا بودم؟ (خداي متعال) گويد: همچنانکه آيات ما به
تو رسيد و آنها را به فراموشي سپردي امروز فراموش مي شوي!

پس علت کوري آن جهان، فراموش کردن آيات
الهي در اين جهان است نه کوري ظاهري.

پس رابطه
دنيا و آخرت، غير از نوع رابطه اي است که بين اسباب و
مسببات دنيوي، وجود دارد.

نعمتهاي دنيا موجب شقاوت اخروي هم
نمي شود

از سوي ديگر، بعضي پنداشته اند که
بين نعمتهاي دنيا و نعمتهاي آخرت، رابطه معکوس، برقرار
است و کساني به سعادت اخروي مي رسند که از نعمتهاي
دنيا بهره اي نبرده باشند. و برعکس کساني که از نعمتهاي
دنيوي برخوردار باشند از سعادت اخروي محروم خواهند بود. و به
آيات و رواياتي تمسک کرده اند که دلالت دارد بر اينکه
دنياپرستان، بهره اي از آخرت ندارند. غافل از آنکه (2) اينکه دنيا
طلبي، مساوي با بهره مندي از نعمتهاي دنيا
نيست بلکه دنياطلب کسي است که لذتهاي دنيا را هدف
فعاليتهاي خود قرار دهد و همه نيروهايش را صرف دستيابي
به آنها کند هرچند به خواسته هايش نرسد؛ و آخرت طلب، کسي است که دل به
لذتهاي دنيا نبندد و هدفش زندگي آخرت باشد هرچند از
نعمتهاي دنيوي فراواني برخوردار باشد مانند

1. طه/

124-126. 2. بقره/200،
آل عمران/77، اسراء/17، شوري/20، احقاف/20.