علم - آموزش عقاید نسخه متنی

الهي مجرد و غير جسماني است چنانکه در
درس پيشين به اثبات رسيد، و هرموجود مجردي ذاتا
داراي حيات است، پس خداي متعال هم ذاتا  داراي حيات مي باشد.

علم

مفهوم علم از بديهي ترين مفاهيم
است ولي مصاديقي که از آن در ميان مخلوقات مي
شناسيم مصاديقي محدود و ناقص مي باشد و با اين
ويژگيها قابل اطلاق بر خداي متعال نخواهد بود  اما چنانکه اشاره شد عقل مي تواند
براي اين مفهوم کمالي، مصداقي را در نظر بگيرد که
هيچگونه نقص و محدوديتي نداشته باشد و عين ذات عالم  باشد و آن همان علم ذاتي خداي
متعال است.

علم خدا را از چه راههاي متعددي مي توان
اثبات کرد: يکي  همان
راهي است که در اثبات همه صفات ذاتيه، به آن اشاره شد
يعني چون علم در ميان مخلوقات، وجود دارد بايد کاملترين
مرتبه آن در آفريننده آنها موجود باشد.

راه ديگر، کمک گرفتن از دليل نظم است به
اين بيان: هر قدر پديده اي از نظم و اتقان
بيشتري برخوردار باشد ذلالت بيشتري بر علم و دانش
پديد آورنده اش دارد چنانکه يک کتاب علمي يا يک شعر
زيبا يا هر اثر هنري، دلالت بر دانش و ذوق و مهارت
پديدآورده اش دارد و هيچگاه هيچ عاقلي چنين
نمي پندارد که مثلا يک کتاب علمي يا فلسفي
بوسيله فرد نادان و بي سوادي نوشته شده باشد. پس چگونه مي
توان احتمال داد که اين جهان عظيم با آن همه اسرار و شگفتي ها
از موجود بي علمي بوجود آمده باشد؟!

وبالاخره راه سوم، اسنفاده از مقدمات فلسفي
نظري (غير بديهي) است مانند اين قاعده که «هر موجود
مجرد مستقلي داراي علم است» چنانکه در کتب مربوطه به اثبات رسيده
است.

توجه داشتن به علم الهي، اهميت
زيادي در خودسازي دارد و از اينروي مکررا در قرآن
کريم بر آن تاکيد شده است و از جمله مي فرمايد:«
يعلم خائنة الاعين و ما تخفي الصدور» سوره مومن،
آيه 19.يعني خداي متعال از چشمهاي
خيانتکار و راز دلها آگاه است.