نتيجه - آموزش عقاید نسخه متنی

حضرت سليمان و بسياري از انبياء و
اولياي خدا (سلام الله عليهم اجمعين) که از نعمتهاي
دنيوي زيادي بهره مند بوده اند و از آنها براي
رسيدن به سعادت اخروي و رضوان الهي، استفاده مي کرده اند.

پس ميان بهره مندي از نعمتهاي
دنيوي و بهره مندي از نعمتهاي اخروي، نه تناسب
مستقيم وجود دارد و نه تناسب معکوس. بلکه هم نعمتها و هم بلاهاي
دنيا بر اساس تدبير حکيمانه الهي بين انسانها
تقسيم شده، (1) و همه آنها وسيله آزمايش
ايشان است (2). و بهره مندي يا
محروميت از نعمتهاي دنيا خودبخود نشانه نزديکي
يا دوري از رحمت الهي و سبب سعادت يا شقاوت اخروي
نيست. (3)

نتيجه

نتيجه اي که از اين بحثها بدست آمد
اين است که انکار همه گونه رابطه بين دنيا و آخرت، در حکم انکار
معاد است، ولي نه رابطه اي بين نعمتهاي آخرت، وجود دارد و
نه بين نعمتهاي ئنيا و عذابهاي آخرت و بالعکس، و بطور
کلي، رابطه بين دنيا و آخرت از قبيل رابطه بين
پديده هاي دنيوي نيست و محکوم قوانين
فيزيکي و بيولوژيکي نمي باشد بلکه آنچه
موجب نعمت يا عذاب آخروي مي شود اعمال اختياري
انسانها در دنياست آن هم نه از آن جهت که صرف کردن نيرو و انرژي
و ايجاد تغييراتي در مواد است بلکه از ان جهت که از
ايمان و کفر باطني، سرچشمه مي گيرد. و اين است مفاد
صدها آيه قرآن که بهره مندي از سعادت آخرت را در گروي
ايمان به خدا وروز قيامت و انبياي الهي، و انجام
دادن کارهاي خداپسند مانند نماز و روزه و جهاد و انفاق و احسان به بندگان
خدا و امر معروف و نهي از منکرو مبارزه با کافران و ستمگران و اقامه عدل و
قسط دانسته؛ و مبتلا شدن به عذاب ابدي را معلول کفر و شرک و نفاق و انکار
قيامت وتکذيب انبياء، و ارتکاب انواع گناهان و ستمها

1. زخرف/32. 2. انفال/28، انبياء/35، تغابن/15، اعراف/168، کهف/7،
مائده/48، انعام/165، نمل/40، آل عمران/186. 3. آل عمران/179، مومنون/56، فجر/

15-16.