اما روش عرفاني و اشراقي، جاي سخن فراوان
دارد:

اولا: جهان بيني،
شناختي است که از مفاهيم ذهني، تشکيل مي
يابد، ولي در متن شهود، جايي براي مفاهيم
ذهني نيست. پس اسناد چنين مفاهيمي به شهود، توام
بامسامحه و به لحاظ خاستگاه آنها خواهد بود.

ثانيا:
تفسير شهودها و بيان آنها در قالب الفاظ و مفاهيم، نياز
به ورزيدگي ذهني خاصي دارد که جز با سابقه طولاني
در تلاشهاي عقلي و تحليلهاي فلسفي، امکان
پذير نيست،و کساني که چنين ورزيدگي را ندارند
الفاظ و مفاهيم متشابهي را بکار مي گيرند که عامل
بزرگي براي انحراف و گمراهي مي شود.

ثالثا: در بسياري
از موارد، آنچه حقيقت مورد شهود قرار مي گيرد با انعکاسات
خيالي آن و تفسيري که ذهن براي آن مي کند
حتي براي خود شهود کننده هم مشتبه مي شود.

رابعا:
يافتن حقايقي که تفسير ذهني آنها بنام«جهان بيني»
ناميده مي شود در گرو سالها سير و سلوک


 عرفاني است وپذيرفتن روش سير
و سلوک که از قبيل شناختهاي عملي مي باشد نياز مند
به مباني نظري


و مسائل
بنيادي جهان بيني است. پس از شروع در سير و سلوک
مي بايست اين مسائل، حل شود در حالي


که
شناخت شهودي در پايان کار، حاصل مي شود، و اساسا عرفان
واقعي براي کسي تحقق مي يابد که در


راه
بندگي خداي متعال، مخلصانه تلاش کند،و چنين تلاشي متوقف
بر شناخت قبلي خداي متعال و راه بندگي


 و اطاعت اوست.

نتيجه
گيري

نتيجه
اي از اين بررسي به دست مي آيد اينست که تنها
راهي که فراروي هر جوينده راه حل براي مسائل


بنيادي
جهان بيني گشوده است راه عقل و روش تعقل است و از اينروي،
جهان بيني واقعي را بايد جهان بيني


فلسفي
دانست.

البته
بايد توجه داشت که منحصردانستن راه حل مسائل مزبور را به عقل، و به منحصر
دانستن جهان بيني


 به جهان بيني فلسفي،
بدين معني نيست که براي بدست آوردن جهان بيني
صحيح بايستي همه مسائل فلسفي


را حل
کرد بلکه حل چند مسأله فلسفي ساده و قريب به