آموزش عقاید نسخه متنی

به خواب رود تا هنگامي که بدنش آمادگي
فعاليت جديد را پيدا کند و مجددا «روز از نو روزي از نو»
همي تلاش کند تا مثلا لقمه ناني بدست آورد و لحظه اي از خوردن
آن، لذت ببرد و ديگر هيچ! چنين تسلسل زيان بار و ملال
آوري را عقل نمي پسنديد و به گزينش آن، فتوي
نمي داد. مثل چنين حياتي در بهترين شکل آن
اين است که راننده اي تلاش کند اتومبيل خود را به پمپ بنزين
برساند و ظرف بنزينش را پرکند آنگاه با مصرف کردن بنزين موجود،
اتومبيل خود را به پمپ بنزين ديگري برساند و اين
سير را هم چنان ادامه دهد تا هنگامي که اتومبيلش فرسوده شود واز
کار بيفتد يا در اثر برخورد با مانع ديگري متلاشي
شود!

بديهي است نتيجه منطقي چنين
نگرشي به زندگي انسان، جز پوچ گرايي نخواهد بود.

از سوي ديگر، يکي از غرايز
اصيل انسان، حب به بقاء و جاودانگي است که دست آفرينش
الهي در فطرت او به وديعت نهاده است و حکم نيروي محرک
فزاينده اي را دارد که او بسوي ابديت، سوق مي دهد و
همواره بر شتاب حرکتش مي افزايد. اکنون اگر فرض شود که سرنوشت
چنين متحرکي جز اين نيست که در اوج شتاب حرکت، به صخره
اي برخورد کند و متلاشي شود آيا ايجاد آن
نيروي فزاينده با چنين غايت و سرنوشتي متناسب
خواهد بود؟! پس وجود چنين ميل فطري، هنگامي با حکمت
الهي سازگار است که زندگي ديگري جز اين زندگي
محکوم به فنا و مرگ، در انتظار او باشد.

حاصل آنکه: با ضميمه کردن اين دو مقدمه –
يعني حکمت الهي، و امکان زندگي ابدي براي
انسان- به اين نتيجه مي رسيم که مي بايد
زندگي ديگري براي انسان، وراي اين
زندگي محدود دنيوي، وجود داشته باشد تا مخالف حکمت الهي
باشد.

و مي توان ميل فطري به جاودانگي را
مقدمه ديگري قرار داد و به ضميمه حکمت الهي، آن را برهان
ديگري به حساب آورد.

ضمنا روشن شد که زندگي ابدي انسان بايد
داراي نظام ديگري باشد که مانند زندگي دنيا مستلزم
رنجهاي مضاعف نباشد. و گرنه، ادامه همين زندگي
دنيوي حتي اگر تا ابد هم ممکن مي بود با حکمت الهي،
سازگار نمي بود.