آموزش عقاید نسخه متنی

مي پرداختند و مي گفتند.

هولاء شفعاؤنا عند الله (1)

اينان شفيعان ما نزد الله هستند. و نيز
مي گفتند:

ما تعبدهم الا ليقربونا الي الله
زلفي (2)

اينان را پرستش نمي کنيم؛ جز به
اين منظور که قرب و منزلتي براي ما نزد الله تحصيل کنند.

و قرآن کريم در مقام رد چنين پندارهاي
جاهلانه اي مي فرمايد:

ليس لها من دون الله ولي و لا
شفيع. (3)

ولي بايد توجه داشت که نفي چنان
شفيعان و چنين شفاعتي 
به معناي نفي مطلق شفاعت نيست و در خود قرآن کريم
آياتي داريم که «شفاعت باذن الله» را اثبات، و شرايط
شفيعان و نيز شرايط کساني که مشمول شفاعت، واقع مي
شوند را بيان فرموده است و پذيرفته شدن شفاعت شفيعان ماذون، از
طرف خداي متعال، به واسطه ترس يا نياز به ايشان
نيست بلکه راهي است که خود او براي کساني که کمترين
لياقت دريافت رحمت ابدي را دارند گشوده و براي آن،
شرايط و ضوابطي تعيين فرموده است و در حقيقت، فرق
بين اعتقاد به شفاعت صحيح و شفاعت شرک آميز، همان فرق بين
اعتقاد به ولايت و تدبير باذن الله و ولايت و تدبير
استقلالي است که در بخش خداشناسي بيان شد. (4)

واژه شفاعت گاهي به معناي وسيع تري
به کار مي رود و شامل ظهور هر تاثير خيري در انسان به
وسيله ديگري مي شود و چنان که پدر و مادر نسبت به فرزندان
و گاهي بالعکس، يا آموزگان و ارشادگران نسبت به شاگردانشان و
حتي موذن نسبت به کساني که با صداي اذان او به ياد نماز
افتاده و به مسجد رفته اند شفاعت مي کنند و در حقيقت، همان اثر
خيري که در دنيا داشته اند به صورت شفاعت و دستگيري
در قيامت، ظاهر مي شود.

نکته ديگر آنکه: استغفار براي گنهکاران در
همين دنيا نيز نوعي شفاعت است و حتي دعا کردن
براي ديگران و درخواست قضاء حوائجشان از خداي متعال نيز در
حقيقت از قبيل

1.
يونس/18، و نيز ر.ک: روم/13، انعام/94، زمر/44 و ... 2. زمر/3. 3. انعام/70 و نيز انعام/51، سجده/4،
زمر/44 و ... 4. ر.ک: بخش
خداشناسي، درس شانزدهم.