«خداجويى يكى از خواست هاى فطرى انسان است و شاهد اين كه: انسان ها در طول تاريخ به رغم اختلاف نژادى و جغرافيايى و فرهنگى و... در جستوجوى خدا بوده اند و همواره نوعى دين و اعتقاد به خداى جهان آفرين در ميان بشر وجود داشته است.»(109) به نظر مى رسد مسئلهى خداجويى به حقيقت جويى كه از اميال فطرى و اصيل انسانى است، باز مى گردد و مصداق خاصى از آن مى باشد. از آنجا كه مسئلهى خداوند، مسئله اى حياتى براى بشر بوده و كيان و هستى او به بودن و نبودن خداوند بستگى داشته است، از اين رو اين پرسش كه آيا خدا هست يا نه، براى انسان به نحو بسيار جدى مطرح بوده و مى توان گفت انسان بالفطره خداجو است.البته گاهى مقصود از خداجويى همان خداخواهى و خدادوستى است كه در اين صورت همان حب به كمال مطلق خواهد بود.
فصل پنجم : فطرت در قرآن
در اين فصل به بررسى مهم ترين آياتى كه در بحث فطرت به آن استناد شده است، مى پردازيم. در ابتدا ذكر چند نكته ضرورى به نظر مى رسد: اولا: در مقام استقراء تمام آيات دال بر فطرت نيستيم. ثانياً: تمام نظرات مطروحه در ذيل آيات را طرح و بررسى نمى كنيم. ثالثاً: دلالت برخى از آيات ذكر شده بر فطرت را قابلِ خدشه مى دانيم، كه در ذيل آيه به آن اشاره مى شود.
لطفا منتظر باشید ...
