ج) تجارب وحيانى‏(3) - مبانی نظری تجربه دینی نسخه متنی

پس روح خود را به سوى او فرستاديم تا به [شكل‏] بشرى خوش‏اندام بر او نمايان شد. [مريم‏] گفت: اگر پرهيزگارى! من از تو به خداى رحمان پناه مى‏برم.(1) چهارم: تجربه خداوند به واسطه پديده‏اى شخصى، كه در قالب زبان حسى متعارف قابل توصيف نيست. در اين مورد، شخص چيزى را احساس مى‏كند يا مى‏بيند؛ اما آن چيز به مثابه امرى توصيف‏ناپذير به تجربه او درمى‏آيد. ماجراى زير كه از قديسه ترزا (1512 - 1582) گزارش شده، نمونه‏اى از اين نوع تجربه دينى به شمار مى‏رود:

من در جشن باشكوه سنت پطرس، در حال نيايش بودم كه مسيح را در كنار خويش ديدم يا بهتر بگويم: از حضورش آگاهى يافتم؛ براى آن‏كه نه با چشم سر چيزى مى‏ديدم نه با چشم دل. احساس مى‏كردم كه او كاملاً به من نزديك است و مى‏ديدم و فكر مى‏كردم كه خود او است كه با من سخن مى‏گويد... در تمام مدت به نظر مى‏رسيد كه عيسى مسيح دركنار من است؛ اما اين امر، ديدارى وهمى نبود. نمى‏توانستم او را در هيچ قالبى رؤيت‏كنم، فقط در تمام مدت، به وضوح احساس مى‏كردم كه او درست پشت سر من است و تمام اعمالم را نظاره مى‏كند.(2)

ج) تجارب وحيانى‏(3)

به گفته ديويس اين گونه تجارب، شامل وحى، الهام و يا بصيرت ناگهانى مى‏شود. تجارب وحيانى به‏طور ناگهانى، بدون انتظار قبلى، به فاعل تجربه خطور مى‏كند و دينى‏بودن آن‏ها به لحاظ محتوايشان است.

به عقيده ديويس، اين تجارب پنج ويژگى دارند:

1. ناگهانى و كوتاه مدت بودن؛ 2. دست‏يابى به معرفت جديد از غير طريق استدلال و تفكر؛ 3. دخالت داشتن عامل بيرونى (دست كم به نظر فاعل تجربه) در پيدايش معرفت جديد؛

1. مريم (19)، آيه‏هاى 17 و 18.

2. {P . مايكل پترسون، عقل و اعتقاد دينى، ص 40، به نقل از:

Allison Pee s ed.

The Life of Te esa of Jesus Ga den city Ny Image Books p. 249.

3.

evelato y expe iences.