عينيت تجربه مينوى بر اساس مفاهيم فلسفى‏ - مبانی نظری تجربه دینی نسخه متنی

دانسته‏است. خلاصه آن‏كه يگانه بودنِ احساس‏هاى مينوى، به معناى خاص مورد نظر اتو، به راحتى مى‏تواند مورد تشكيك قرار گيرد.

اشكال ديگر اين استدلال آن است كه در آن، به قانون عليّت و سنخيت ميان علت و معلول استناد شده است؛ بدين بيان كه در ما احساس‏هاى خاصى وجود دارد كه شباهتى به ديگر احساسات ما نداشته، داراى سنخ‏هاى خاص و ويژه‏اى هستند و هر نوع احساسى، منشأ مناسب خود را مى‏طلبد تا آن را در ما به وجود آورد. پس براى اين نوع از احساسات نيز منشأ و عامل پديدآورنده خاصى وجود خواهد داشت.

اين قبيل استدلال‏ها، فارغ از درستى و نادرستى آن، داراى پيش‏فرض‏هاى عقلانى فراوانى است كه اتو بر فرض كه بتواند آن‏ها را اثبات كند يا بديهى بودن آن‏ها را بپذيرد، بحث او را از مدار غيرعقلانى خارج ساخته، وارد حوزه الاهيات عقلانى مى‏گرداند.

عينيت تجربه مينوى بر اساس مفاهيم فلسفى‏

امر قدسى(1) از طريق عملكرد يك مقوله ماتقدم، كه منحصر به آن است، شناخته مى‏شود كه در عملكردش يك مبدأ براى آگاهى است. اين نكته را اتو از فريس آموخته است.

براى فريس شهود جمالى دينى،(2) معرفتى ايجابى و مثبت از قلمرو نومنى و ارتباط آن‏ با جهان پديدارها به انسان مى‏دهد. هم‏چنين براى اتو تجربه دينى از امر مينوى توسط قوه غيب‏گويى،(3) معرفتى ايجابى از تجلياتش در جهان به ما مى‏دهد.

مى‏توان گفت كه تجربه مينوى، در انديشه اتو يك چارچوب مابعدالطبيعى فريسى دارد. اتو مى‏نويسد:

ما تعبير احساس [و درك‏] امر متعالى(4) را به كار مى‏بريم و بدين وسيله، اين تعبير با يك‏ كاربرد سنتى و قديمى از واژه احساس مرتبط مى‏شود كه با اين همه، هنوز به نحو كاملاًبارزى در زبان ما حتى تا امروز هم حضور دارد؛ مثلاً اگر ما از احساس حقيقت(5)

1. The Holy.

2. Ahndung.

3. faculty of divination.

4. feeling of the sup amundane.

5. feeling of t uth.