كه در عودشان نيز اين خصوصيت هست.
آيات ديگرى هست كه اين خصوصيت را به بيان صريحترى توضيح داده و از آن جمله فرموده است: « قالَ هذا صِراطٌ عَلَىَّ مُسْتَقيمٌ، اِنَّ عِبادى لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ اِلاّ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغاوينَ !» (41 و 42 / حجر) خداوند در اين آيه به قضاى حتمى خود مردم را دو طايفه كرده: يكى آنان كه ابليس نمى‏تواند گمراهشان كند، و يكى آنان كه به اختيار خود او را پيروى مى‏كنند دو در نتيجه گمراه مى‏شوند، هم‏چنان كه فرمود: « كُتِبَ عَلَيْهِ اَنَّهُ مَنْ تَوَلاّهُ فَاَنَّهُ يُضِلُّـهُ !» (4 / حج) و اين قضاى حتمى به گمراهى آنان در اثر متابعتى اسـت كه از ابليـس مى‏كننـد، نه اين كه متابعتشان از ابليـس اثر قضاى حتمى خدا باشد.
و نيز از آن جملــه آيه: « قالَ فَالْحَــقُّ وَالْحَقَّ اَقُــولُ لاََمْلاََنَّ جَهَنَّــمَ مِنْـكَ وَ مِمَّـنْ تَبِعَـكَ مِنْهُـمْ اَجْمَعيــنَ !» (84 و 85 / ص) اســت كه دلالــت دارد بر تفــرق به دو فريـق.
و چون چنين قضايى بوده خداوند در آيه « قالَ اهْبِطا مِنْها جَميعا بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ فَاِمّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنّى هُدىً فَمَنِ اتَّبَعَ هُداىَ فَلا يَضِلُّ وَ لايَشْقى وَ مَنْ اَعْرَضَ عَنْ ذِكْرى فَاِنَّ لَهُ مَعيشَةً ضَنْكا وَ نَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيمَةِ اَعْمى!» (123 و 124 / طه) فرموده است: وقتى هدايت من به شما رسيد هر كس هدايتم را پيروى كند گمراه و بدبخت نمى‏شود، و هر كس از ذكر من اعراض نمايد در دنيا به زندگى تنگى گرفتار مى‏شود و در آخرت نابينا محشورش مى‏كنيم.(1)
1- الميـــزان ج 15، ص 104.

قضاهاى رانده شده در موارد اغواى شيطان

« قالَ هذا صِراطٌ عَلَىَّ مُسْتَقيمٌ اِنَّ عِبادى لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ اِلاّ مَنِ اتَّبَعَكَ مِـنَ الْـغاوينَ !»
 (41 و 42 / حجر)
بر خدا بودن راه شيطان معنايش اين است كه راه شيطان هم مانند همه امور از هر جهت موقوف به حكم و قضاى خداست، و اوست كه هر چيزى از ناحيه او آغاز مى‏گردد و به سويش انجام مى‏پذيرد. پس هيچ امرى نيست مگر اين كه او رب و قيوم بر آن است.
« اِنَّ عِبادى لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ اِلاّ مَنِ اتَّبَعَكَ مِنَ الْغاوينَ!» اين همان قضايى است كه در آيه سابق در امر اغوا به رانده شدنش اشاره شده، كه مى‏فرمايد غير او كسى در آن دخالتى ندارد. و حاصل مطلب اين است كه آدم و فرزندانش همگى‏شان بندگان خدايند، و چنان نيست كه ابليس پنداشته بود كه تنها مخلصين بنده او هستند و چون بنده او هستند به شيطان تسلطى برايشان نداده، و مستقل افسار سرخود نكرده، تا هرچه مى‏خواهد «كه همان اغواى ايشان است،» مستقلاً انجام دهد، و گمراهشان كند، بلكه همه افراد بشر بندگان اويند، و او مالك و مدبر همه است، چيزى كه هست شيطان را بر افرادى كه خودشان ميل به پيروى او دارند، و سرنوشت خود را به دست او سپرده‏اند مسلط فرموده، اين‏هايندكه ابليس‏بر آنان حكمفرمايى دارد.
آن ملعون براى خود در اغواى بشر دعوى استقلال نمود. و خداى سبحان او را در