اصحاب امام علی(علیه السلام) جلد 2

اميرالمؤمنين، باز دنيا را از خود دور مى كند و مى فرمايد:

إعري عنّي، فَوَاللَّهِ لا أذلُّ لكِ فَتَستَذِلِّيني، و لا أسلَسُ لك فتقودينى، و...؛

اى دنيا! از من دور شو، به خدا سوگند! من رام تو نخواهم شد تا مرا خوار سازى و زمام اختيارم را به دست تو نخواهم داد كه به هر كجا بخواهى ببرى. سوگند به خدا! سوگندى كه تنها مشيت خداوند را از آن استثنا مى كنم، چنان نفس خويش را به رياضت وادارم كه موقع دسترسى به يك قرص نان به طور كامل به همان نان متمايل شده و به جاى خورش به نمك قناعت كند و آن قدر از چشم هايم اشك بريزم كه همچون چشمه اى بخشكد و اشكى جارى نگردد.

آيا همان طورى كه گوسفندان در بيابان شكم را پر كرده و مى خوابند، يا دسته ديگرى از آنها در آغُل ها از علف سير شده و استراحت مى كنند؛ على هم بايد از اين زاد و توشه بخورد و به استراحت پردازد؟! چشم على روشن باد كه پس از سال ها عمر به چهارپايانِ رها شده و گوسفندانى كه در بيابان مى چرند، اقتدا كرده است!

در پايان امام عليه السلام اين چنين انسان هاى وارسته را معرفى مى كند:

طوبى لنفسٍ أدَّتْ إلى ربّها فَرضها، و عَرَكَتْ بجنبها بُؤسَها، و هجرت فى الليل غُمضها...؛

خوشا به حال كسى كه واجباتش را به جا آورده و سختى ها و مشكلات را تحمل مى كند. خواب در شب را كنار گذارده تا آن گاه كه بر او غلبه كند و روى زمين دراز بكشد و دست زير سر گذاشته و استراحت كند. در اين ميان گروهى هستند كه از خوف معاد چشم هايشان خواب ندارد، پهلوهايشان براى استراحت در خوابگاهشان قرار نگرفته، همواره لب هايشان به ذكر خدا در حركت است و گناهانشان بر اثر استغفار از بين رفته است. آنها حزب اللَّه اند، آگاه باشيد كه حزب اللَّه رستگارند. بنابراين اى پسر حنيف! از خدا بترس و به همان قرص هاى نان اكتفا كن تا از آتش جهنم خلاص شوى. [ نهج البلاغه، نامه 45. ]

سران كشورهاى اسلامى و پادشاهان و پيشوايان مسلمانان چه خوب است كه از اين نامه پند گرفته و علاوه بر اين كه خود، راه على عليه السلام را بپويند و تنها به لباس و قيافه و چهره آراسته به مثل آن امام همام عليه السلام خودنمايى ننمايند، بلكه راه آن حضرت را بروند و از كوچك ترين لغزش كارگزاران كشور اسلامى نيز چشم پوشى نكنند و به خليفه مسلمانان "اميرالمؤمنين" اقتدا كنند و كارهاى زيردستان خود "مردم و حكومت" را به طور كامل زير نظر بگيرند تا خدمتگزار اسلام و مسلمانان شوند. كه على عليه السلام مى فرمايد: قانع نشويد كه به آنها پيشوا، خليفه، رئيس و رهبر... بگويند كه اين كافى نيست و روز قيامت همه بايد پاسخ گوى كاستى ها و مشكلات ملت اسلام شوند.