لطفا منتظر باشید ...
عبداللَّه بن ثابت
شيخ طوسى 'عبداللَّه بن ثابت' را از اصحاب على عليه السلام به شمار آورده است. [ همان، ص 50، ش 53. ]عبداللَّه بن جعفر بن ابى طالب
عبداللَّه فرزند 'جعفر "ذو الجناحين" ابن ابى طالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف' يكى از شخصيت هاى بزرگ اسلامى است كه از نظر حسب و نسب داراى مقامى والا و شخصيتى ممتاز است. او از پدرى چون جعفر طيار برادر اميرالمؤمنين عليه السلام و از مادرى چون اسماء بنت عميس متولد گرديد، لذا وى قريشى نسب و هاشمى تبار است. او همسر بانوى بزرگ اسلام قهرمان كربلا، حضرت زينب كبرى مى باشد.عبداللَّه از اصحاب اميرالمؤمنين على عليه السلام است و از كسانى است كه در جمع بنى هاشم پس از قتل عثمان با خلافت اميرالمؤمنين بيعت كرد. [ الجمل، ص 107. ]
ارادت عبداللَّه به اهل بيت پيامبر
عبداللَّه گذشته از اصالت خانوادگى و گذشته از اين كه شخصيت ممتاز پدرش جعفر طيار از نظر وراثت در شكل گيرى او نقش مهمى داشته، خود او نيز داراى ويژگى هاى ذاتى منحصر به فردى بود، تكامل شخصيّت دينى و اجتماعى او توأم با ايمان راسخ به ولايت اهل بيت پيامبر صلى الله عليه و آله به جايى رسيد كه اميرالمؤمنين على عليه السلام او را چون يكى از دو فرزند معصومش عليه السلام مورد عنايت ويژه و توجه فوق العاده قرار مى داده است. از اين رو، وى در جنگ صفين يكى از امراى سپاه و يكى از فرماندهان بلند پايه ارتش على عليه السلام بود، و يكى از دلايل بارز عظمت و منزلت والاى عبداللَّه اين است كه اميرالمؤمنين عليه السلام در خلال جنگ براى حفظ جانش تدابيرى انديشيده بود، او و نيز محمد بن على و حسنين عليهم السلام را به معركه قتال و خط مقدم جبهه و براى حفظ نسل پيامبر صلى الله عليه و آله اعزام نمى نمود. [ ر. ك: وقعة صفين، ص 530. ]
اوج اين ارتباط معنوى و اين علاقه متقابل در آن جا متجلى گرديد كه على عليه السلام دختر عالى قدر و معصومش زينب كبرى عليهاالسلام را به ازدواج او در آورد و از اين ازدواج فرخنده چند پسر به دنيا آورد كه بعضى از آنان در ركاب حضرت سيدالشهدا عليه السلام در كربلا به درجه رفيع شهادت نايل آمدند. عبداللَّه جزو افراد معدودى بود كه پيكر مبارك امام على عليه السلام را دور از چشم دشمنان و خوارج در نجف به خاك سپردند. [ شرح ابن ابى الحديد، ج 19، ص187. ]
او طبق منابع معتبر در جنگ صفين نيز حضور داشت. [ ارشاد مفيد، ج 1، ص 24. ]
عبداللَّه و امضاى پيمان حكميت
پس از آن كه پيمان حكميت نوشته شد و با توافق دو گروه از سپاه، جنگِ امير مؤمنان على عليه السلام و معاويه بن ابو سفيان "لعنه اللَّه" به پايان رسيد، افرادى از سران و بزرگان هر دو لشكر پاى آن را امضا كردند، از ميان لشكر على عليه السلام، عبداللَّه بن عباس، اشعث بن قيس، مالك اشتر نخعى و... و از بنى هاشم امام حسن و امام حسين عليهم السلام و عبداللَّه جعفر پاى پيمان حكميت را امضا نمودند و از جانب معاويه، امضاكنندگان مثل حبيب بن مسلمة فهرى، ابوالاعور بن سفيان، بسر بن ارطات و عبداللَّه بن عمرو عاص و... بودند و اين پيمان در روز چهارشنبه 17 صفر سى و هفت هجرى امضا شد. [ وقعة صفين، ص 507. ]
