عبداللَّه بن عوف احمر - اصحاب امام علی(علیه السلام) جلد 2

عبداللَّه بن عمير گفت: اى بى پدر، كارت به جايى رسيده كه در مبارزه، خود را هم طراز مردان مى دانى، با سرعت ضربه اى به وى زد و او را از پاى درآورد ولى هنوز مشغول به قتل او بود كه سالم "غلام آزاد شده پسر زياد" به ميدان آمد تا عبداللَّه بن عمير را به قتل رساند كه اصحاب امام حسين، عبداللَّه را آگاه ساختند، سالم شمشير كشيد كه عبداللَّه دست خود را جلو آورد و ضربه شمشير انگشتان او را جدا كرد، اما عبداللَّه درنگ نكرد و با ضربه اى كارى، سالم را به هلاكت رساند و پس از كشتن اين دو به خيمه هاى حسينى بازگشت و چنين رجز مى خواند:

[ ارشاد مفيد، ج 2، ص 101. ]

- اگر مرا نمى شناسيد، من پسر كلبى ام، من مردى داراى قدرت و شمشيرى برنده ام.

- و هنگام سختى ها فرياد نمى كشم |بلكه مقاومت مى كنم|.

ابن شهر آشوب مى نويسد: عبداللَّه بن عمير، در 'يوم الطف' در واقعه كربلا جزو اصحاب امام حسين عليه السلام بود كه در حمله اول به شهادت رسيد. [ مناقب ابن شهرآشوب، ج 4، ص 113. ]

عبداللَّه بن عوف احمر

شيخ طوسى، عبداللَّه بن عوف را از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام به شمار آورده است. [ رجال طوسى، ص 52، ش 98. ] او در جنگ صفين در ركاب حضرت على عليه السلام جنگيد و صدمه ديد.

نصر به نقل از عمر بن سعد [ ر. ك: وقعة صفين، ص 160. ] مى گويد: من هيچ گاه سخن عبداللَّه بن عوف را كه در جنگ صفين در فتح فرات مى خواند، فراموش نمى كنم كه او از نيروهاى سواره نظام سپاه على عليه السلام بود و شمشير مى زد و رجز مى خواند. [ ر. ك: وقعة صفين، ص 172. ]