عبدالرحمن بن محرز از ياران اميرمؤمنان عليه السلام بود، كه در جنگ صفين در ركاب حضرتش جنگيد.
فضيل بن خديج مى گويد: در صفين مردى از اهل شام به ميدان آمد در حالى كه خود را پوشانده بود و ديده نمى شد و مبارز طلبيد، عبدالرحمن بن محرز به جنگ او رفت و ساعتى اين دو با هم به نبرد ادامه دادند، تا آن كه عبدالرحمن در يك حمله غافليگرانه نيزه اى در گلوى مبارز شامى فرو برد و او را به زمين انداخت. [ وقعة صفّين، ص 276؛ تاريخ طبرى، ج 5، ص 30. ]
عبدالرحمن بن مسيب فزازى
عبدالرحمن بن مسيّب از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام و مأمور مخفى حضرت در شام بود.
نقل شده هنگامى كه محمد بن ابى بكر - پسرخوانده على عليه السلام - را نيروهاى معاويه به فرماندهى عمرو عاص در مصر به شهادت رساندند، 'عبدالرحمن بن مسيب' به كوفه نزد حضرت آمد و عرض كرد: 'از شام خارج نشدم، مگر آن كه خبر بشارت كشته شدن محمد بن ابى بكر و فتح مصر از جانب عمروعاص به معاويه رسيد، طورى اين خبر آنان را شادمان كرد كه معاويه دستور داد روى منبرها كشته شدن محمد را اعلام كنند.'
امام عليه السلام فرمود:
'أما، إنّ حزننا على قتله على قدر سرورهم به، لا بل يزيدُ أضعافاً؛
آگاه باش كه حزن و اندوه ما بر شهادت محمد، به اندازه سرور و شادى مردم شام است، خير بلكه چند برابر شادى آنان در شهادت محمد ما محزون و اندوهناكيم.' [ شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، ج 6، ص 91؛ اعيان الشيعه، ج 7، ص 466، شرح بيشتر را در شرح حال 'محمد بن ابى بكر' در همين كتاب ملاحظه نماييد. ]
لطفا منتظر باشید ...
