لطفا منتظر باشید ...
عامر بن عبد قيس
'عامر بن عبد قيس' يكى از زهاد ثمانيه [ ر. ك: رجال كشى، ص 97، ح 154. ] و از اتقياى اصحاب على عليه السلام و قاريان عراق در سپاه صفين است. او به رفتار ضد اسلامى عثمان اعتراض مى نمود و او را از عواقب كار خود برحذر مى داشت. [ ر. ك: شرح ابن ابى الحديد، ج 2، ص 135. ]عامر در جنگ صفين
قبل از آغاز جنگ صفين قاريان عراق و قاريان شام دور هم جمع شدند و كنار صفين قرارگاهى برپا نمودند، و براى آشتى بين امير مؤمنان عليه السلام و معاويه به آمد و شد پرداختند، از جمله اين قاريان عامر بن قيس، عبيده سلمانى بودند، عامر كه ساكن سواحل فرات بود به لشكر على عليه السلام پيوسته بود، اين چند نفر نزد معاويه رفتند و از او خواستند كه چه مى خواهد؟ معاويه گفت: من خون عثمان را مطالبه مى كنم! گفتند: از چه كسى مى خواهى؟ گفت: از على. پرسيدند: مگر على او را كشته است؟ گفت: آرى او عثمان را كشته و به كشندگانش پناه داده است! آنان خدمت اميرالمؤمنين عليه السلام آمدند و سخن معاويه را به عرض رساندند. حضرت فرمود: هرگز، آنچه معاويه گفته دروغ است، من او را نكشته ام، اين جمع مجدداً نزد معاويه رفتند و پيام على عليه السلام را رساندند و اين كار چندين بار تكرار شد و سرانجام نتوانستند معاويه را مجاب كنند كه دست از جنگ بردارد و فتنه اى كه به پا كرده است، خاموش كند. [ وقعة صفين، ص 190 - 188. ]
عبادت و شب زنده دارى عامر
او گاهى شب تا صبح به نماز مى ايستاد و روزها هزار ركعت نماز مى خواند و به نفس خود خطاب مى كرد و مى گفت: به همين كار دستور داده شده اى و براى همين عبادت ها آفريده شده اى. شخصى به عامر گفت: آيا در نماز با خود حديث نفس و زمزمه اى دارى؟ گفت: آرى به نفس خود حديث مى كنم كه اى نفس تو مقابل خدا ايستاده اى و از مقابل او مى روى'.
هنگامى كه مرگ او فرا رسيد، گريست و چنين گفت: براى چنين وقتى بايد شتاب كرد و مردان وظيفه گزار چنين عمل مى كنند، خداوندا، از گناهان و كوتاهى ها و زياده روى ها از تو طلب مغفرت مى كنم و به جانب تو از همه گناهانم توبه مى نمايم، خدايى نيست جز ذات پاك تو'. اين جملات را مكرراً گفت تا جان به جان آفرين تسليم كرد. او در بيت المقدس از دنيا رفت و در همان جا به خاك سپرده شد. [ ر. ك: اسد الغابه، ج 3، ص 88. ]
