شيخ طوسى، 'نعيم بن دجاجه' را كه به او 'نعيم بن خارجه' نيز گفته شده، از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام به شمار آورده است. [ رجال طوسى، ص 60، ش 4. ]
از امام صادق عليه السلام نقل شده كه: اميرالمؤمنين عليه السلام شخصى را نزد 'بشر بن عطارد' به علت سخن ناپسندى كه گفته بود، فرستاد. هنگامى كه نماينده امام نزد 'بنى اسد' رسيد، نعيم بن دجاجه نزد 'بشر' رفت و او را فرارى داد. امام عليه السلام پس از اطلاع از فرارى شدن بشر دستور داد كه نعيم را به خدمتشان بياورند تا تنبيه شود، نعيم گفت: اى على! به خدا قسم ايستادن در كنار شما ذلت است و جداشدن از شما هم كفر است. امام عليه السلام پس از شنيدن اين سخن از او فرمود: 'تو را بخشيدم؛ زيرا خداوند مى فرمايد: ' إدفَع بالّلتى هى أحسَنُ السيّئة؛ [ مؤمنون 23، آيه 96. ] آزار و بدى هاى امت را به آنچه نيكوتر است، دفع كن. ' اما جواب تو اى نعيم! اين كه گفتى ايستادن در كنار من ذلت است، اين سخن تو گناهى است كه تو مرتكب شدى و اما گفتارت كه فراق من كفر است، سخن درست و ثوابى گفتى - زيرا فراق و جدايى از على عليه السلام كفر است - و لذا آن گناهت به اين كلام ثوابت پاك شد.' [ كافى، ج 7، ص 268؛ رجال كشى، ص 90، ش 144؛ مناقب ابن شهر آشوب، ج 2، ص 113. ]
نعيم بن صهيب بن عليّه بجلى
نعيم بن صهيب بن عليّه [ در بعضى نسخ 'ثعلبه' يا 'ثعلبيه' آمده است. ] بجلى از اصحاب اميرمؤمنان عليه السلام بود كه در صفّين همراه آن حضرت جنگيد و در همين نبرد به شهادت رسيد. آن گاه پسر عمويش نعيم بن حارث كه در سپاه شام بود او را، بر خلاف ميل معاويه به خاك سپرد. [ وقعة صفّين، ص 259؛ تاريخ طبرى، ج 5، ص 26. ]
لطفا منتظر باشید ...
