اصحاب امام علی(علیه السلام) جلد 2

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

اصحاب امام علی(علیه السلام) - جلد 2

سید اصغر ناظم زاده قمی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید


فراخوانى قيس به كوفه


قيس بن سعد پس از ورود محمّد بن ابوبكر زمام امور را به وى سپرد و حاضر نشد حتى يك روز با محمّد كه از بستگان سببى او بود، [ خويشاوندى قيس با محمّد بن ابوبكر از اين جهت است كه همسر قيس، خواهر ابوبكر به نام قريبه' بود و محمّد هم فرزند ابوبكر بود، پس قيس شوهر عمه محمّد بن ابوبكر بوده است. ] در مصر بماند لذا حركت كرد، اما به كوفه نرفت و ابتدا وارد مدينه منوره شد. ولى پس از تهديد شدن به قتل از سوى عده اى كه طرفدار معاويه بودند، همراه سهل بن حنيف مدينه را ترك كرده و در كوفه خود به محضر اميرالمؤمنين عليه السلام وارد شد و گزارش كار خود و همه رويدادها و اتفاقاتى كه در زمان كوتاه تصدى امارت مصر با آن مواجه شده بود را به سمع اميرالمؤمنين عليه السلام رساند و حضرت سخن او را تصديق نمود. [ ر. ك: تاريخ طبرى، ج 4، ص 555؛ كامل ابن اثير، ج 2، ص 356؛ شرح ابن ابى الحديد، ج 5، ص 64. ] پس از آن در ركاب امير مؤمنان باقى ماند و به همراه سهل بن حنيف در نبرد صفين شركت نمود.

پرچم مخصوص پيامبر در دستان قيس


منذر بن جارود مى گويد: در زاويه [ مكانى نزديك بصره است. ] سپاهيان و جنگجويان على عليه السلام را مى نگريستم، سپس سوارى ديدم كه بر اسب سرخ گون و در حالى كه جامه سفيد به تن داشت و كلاهى سفيد و عمامه زرد بر سر، تير و كمان بر دوش و شمشيرى بر كمر بسته بود، سوار بر مركب و پاهايش به زمين كشيده و در ميان هزاران نفر سپاهى ديده مى شد و پرچمى زرد رنگ در دست او بود، پرسيدم: اين يكه تاز با اين جلال و جمال كيست؟ گفتند: او قيس بن سعد بن عباده است كه جزو انصار و از طايفه قحطانى ها است. با چنين شخصيت و هيبت و صولتى بود كه امير مؤمنان پرچم رسول خدا صلى الله عليه و آله را در جنگ صفين به دست با كفايت او سپرد.

صعصعة بن صوحان نيز در اين باره مطالب و اشعارى دارد. [ ر. ك: اسد الغابه، ج 4، ص 216؛ الغدير، ج 2، ص 78. ]

/ 343