اصحاب امام علی(علیه السلام) جلد 2

علاقه متقابل و درس اخلاق

روزى اميرالمؤمنين عليه السلام به عيادت صعصعه - يار صديق و شيعه مخلصش - تشريف بردند و در حين عيادت به صعصعه احترام زيادى كرد و دست مباركش را به قصد شفا بر پيشانى او كشيد، و هنگام رفتن از نزد صعصعه خطاب به او فرمود: 'لا تتخذنَّ زيارتنا إياك فخراً على قومك؛ مبادا اين عيادت من از تو سبب فخر و برترى تو بر قوم و بستگانت شود؟'

صعصعه - اين تربيت يافته مكتب اميرالمؤمنين عليه السلام - با بيانى زيبا عرضه داشت: 'لا يا اميرالمؤمنين، و لكن ذُخراً و أجراً؛ [ در رجال كشى عبارت امام عليه السلام اين گونه آمده: 'يا صعصعه، لا تتخذ عيادتى لك اُبهة على قومك.' و جواب صعصعه چنين آمده است: 'بلى واللَّه أعدّها منّةً مِن اللَّه علىَّ و فضلاً'. ] نه هرگز، من به اين ملاقات بر قوم خود فخر نمى كنم بلكه زيارت شما را ذخيره اى پر ارزش و پاداش بزرگى براى خود مى دانم.'

امام عليه السلام مجدداً در برابر اين سخن بلند و گوياى صعصعه از همت والا و فكر عالى او تجليل كرد و فرمود: 'و اللَّه ما كنتَ الّا خفيف المؤنة، كثير المعونة؛ به خدا قسم، تو نبودى مگر مردى سبك بار و كم هزينه اما بسيار كمك كار و پر ارزش.'

صعصعه در تجليل و تعظيم امام عليه السلام چنين عرضه داشت:

و تو اى امير مؤمنان، به خدا سوگند شما را نشناختم مگر اين كه به خداشناسى عارف و آگاهى، و همانا پروردگار در نظرت بزرگ است، و همانا تو در كتاب خدا، بزرگ و حكيمى، و تو نسبت به مؤمنين رؤف و مهربانى. [ سفينة البحار، ج 2، ص 30 ماده صعب، و به رجال كشى، ص 67، ح 121 رجوع شود. ]