لطفا منتظر باشید ...
تاثر ابن عباس از انحراف امت
ابن عباس از جمله كسانى بود كه در غم انحراف امت سخت متأثر بود، سعيد بن جبير در اين باره نقل مى كند: ابن عباس مى گريست و اشك بر گونه هايش جارى بود و مى گفت: 'يوم الخميس و ما يوم الخميس؛ روز پنج شنبه، چه پنج شنبه اى' كه پيامبر صلى الله عليه و آله در حالى كه در بستر بيمارى آرميده بود، فرمود: 'دوات و كاغذى بياوريد تا نامه اى براى شما بنويسم كه هرگز بعد از آن گمراه نشويد.' ولى بعضى از حاضرين در آن مجلس [ در نقل ديگرى در همين سند آمده كه گوينده آن عمر بن خطاب بوده است. ] گفتند: همانا پيغمبر هذيان مى گويد! سپس شخص ديگرى گفت: يا رسول اللَّه، آيا آنچه خواستيد نياورم؟ فرمود: آيا بعد از اين سخن؟ [ ر. ك: البداية و النهايه، ج 2، ص 200؛ طبقات الكبرى، ج 2، ص 244. ]
ابن عباس و برخورد با ناسزاگويان
پس از شهادت اميرالمؤمنين عليه السلام با تبليغات مسموم معاويه و كارگزاران فاسدش كار به جايى رسيد كه ناسزاگويى و سبّ به اميرالمؤمنين عليه السلام از سنت هاى پسنديده آن روزگار گرديد. از اين رو هنگامى كه ابن عباس بر جمعيتى گذشت كه درباره على عليه السلام ناسزا مى گفتند و دشنام مى دادند، به كسى كه او را مى برد "چون نابينا بود" گفت: مرا به اين جمع نزديك كن. ابن عباس به آن قوم گفت: كدام يك از شما به خدا سبّ و ناسزا گفتيد؟ همه آنها گفتند: نعوذ باللَّه از اين كه به خدا سبّ بگوييم. گفت: پس كدامتان پيامبر خدا صلى الله عليه و آله را دشنام داد؟ باز گفتند: پناه به خدا مى بريم از اين كه به پيامبر ناسزا بگوييم. گفت: پس چه كسى از شما به على عليه السلام ناسزا گفت؟ گفتند: آرى ما چنين كرده ايم. ابن عباس گفت: خدا را شاهد مى گيرم كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم مى فرمود:
من سبّنى فقد سبّ اللَّه، و من سبّ عليّاً فقد سبّني؛
هر كس مرا ناسزا گويد، خدا را ناسزا گفته و هر كس على را ناسزا گويد، مرا ناسزا گفته است.
پس شما نيز پيامبر و هم خدا را ناسزا گفته ايد. تمامى آن جمع شرمنده شدند و سرها را از خجالت به زير انداختند. [ مروج الذهب، ج 2، ص 435. ]
