اشياء رام و به فرمان حقيقت آن شده و دعاى دعاكننده به طور مطلق و همه جا مستجاب مى‏شود. تأثير دعا از اين باب است كه الفاظ و معانى وسايل و اسبــابى هستنـد كه حقــايــق را بــه نحــوى حفــظ مى‏كننــد.(1)
1- الـميـزان ج 16، ص 269.

رمز اسماء حسنى در قرآن و در خلقت

« وَ لِلّهِ الاْسْـمآءُ الْـحُسْنى فَادْعُوهُ بِـها! » (180 / اعراف)
اسماء حسناى پروردگار واسطه‏هايى براى ظهور اعيان موجودات و حدوث حوادث بى‏شمار در آن‏ها هستند، زيرا هيچ شبهه نيست در اين كه خداى‏تعالى مخلوقات را ـ من‏باب مثال ـ از اين جهت آفريده كه خالق = جواد = و مبدء بوده، نه از جهت اين كه منتقم و شديدالبطش است و همچنين روزى داده از اين جهت كه رزّاق بوده نه از ايـن جـهـت كـه قـابـض و مانـع است.
ذيل هر يك از معارفى كه در متون آيات قرآنى بيان شده علتى از اسماء اللّه ذكر شده كه مناسب با آن است. از همين جا ظاهر مى‏شود كه اگر يكى از ما از علم اسماء و علم روابطى كه بين آن‏ها و موجودات عالم است و اقتضاء آتى كه مفردات آن اسماء و مؤلفات آن‏ها دارد بهره‏اى داشته باشد سر از نظام خلقت و آنچه جارى شده و مى‏شود در خواهد آورد و به قوانين كليّه‏اى اطلاع پيدا خواهد كرد كه بر جزئيّاتى كه يكى پس از ديگرى واقع مى‏شوند منطبق مى‏گردد.
قرآن شريف هم به طورى كه از ظواهر آن استفاده مى‏شود قوانين عمومى بسيارى درباره مبدأ و معاد و سعادت و شقاوت كه خداى‏تعالى ترتيب داده بيان نموده و آن گاه رسول‏اللّه را به اين جمله مخاطب قرار داده است:
«وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْيانا لِكُلِّ شَىْ‏ءٍ!»
« و فــرو فـرستـاديم بـر تـو اين كتـاب را تا بيـان باشد براى همه حقايق!»(89 / نحل) (1)
1- الميـزان ج 12، ص 102.