معارف قرآن در المیزان نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

معارف قرآن در المیزان - نسخه متنی

علامه سید محمدحسین طباطبایی؛ تألیف: سید مهدی (حبیبی) امین

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

دارد. در اين آيه شريفه مقابله‏اى نسبت به آله‏اى كه مشركين براى آسمان و زمين اثبات مى‏كنند به كار رفته و مى‏فرمايد در همه آسمانها و زمين جز او اله و معبودى نيست.(1)
1- الميـزان ج 35، ص 205.


تذلّل ذاتى موجودات در برابر خـدا


«وَ لِلّهِ يَسْجُــدُ مَـنْ فِــى السَّمــواتِ وَ الاَرْضِ طَــوْعــا وَ كَــرْهــا وَ ظِللُهُمْ بِــالْغُــدُوِّ وَ الاْصــالِ ! » (15 / رعــــد)  
«هــر چــه در آسمــان‏ها و زميــن است، به رغبــت يا كــراهــت، با سايه‏هاشان بــامــــداد و شبــــانگــاهــان سجــــده خــــدا مـى‏كننــــد.»
تذلّل و تواضع عامه موجودات در برابر ساحت پروردگار خود خضوع و تذلّل ذاتى است، كه هيچ موجودى از آن منفك و آن از هيچ موجودى متخلف نيست. پس به طور مسلم خضوع موجودات به طوع و بدون سفارش خواهد بود و هيچ موجودى از خود، هيچ چيز ندارد تا درباره‏اش كراهت و يا امتناع و سركشى تصور شود.
موجودات عالم ما در جميع شؤون راجع به خودشان ساجد و خاضع در برابر امر خدا هستند، ولكن در پاره‏اى از شؤون كه مخالف طبيعت آن‏هاست از قبيل مرگ و فساد و بطلان آثار و آفات و مرض‏ها و امثال آن سجود و خضوع‏شان كرها و در آنچه كه مــوافــق طبــع آن‏هاست از قبيل حيات و بقاء و رسيدن به هدف و پيروزى و كمال، به طور طوع و انقياد و مانند خضوع ملائكه است كه خدا را در آن چه كه دستورشان مى‏دهد نافرمانى ننمــوده و آن چه دستــور بگيــرند عمــل مى‏كننـد.(1)
1- الميزان ج 22، ص 214.


مفهـوم سجـده موجودات در برابر خـدا


« وَلِلّهِ يَسْجُدُ مَنْ فِى السَّمواتِ وَ الاَرْضِ طَوْعا وَ كَرْها وَ ظِللُهُمْ بِالْغُدُوِّ وَ الاْصـــالِ!» (15 / رعـــد)
اعمال اجتماعى‏اى كه انسان به منظور اغراض معنوى انجام مى‏دهد، مثلاً زمين ادب بوسيدن كه به منظور نهايت ذلت و افتادگى سجده كننده، در قبال عزت و علوّ مقام مسجود انجام مى‏شود، نام اين اعمال را به غرضهاى آن‏ها نيز داده و غرضها را به همان نام مى‏نامند. همان طور كه بر زمين و به خاك افتادن را سجده مى‏گويند، تذلّل را هم سجود مى‏گويند، همه اين‏ها به اين عنايت است كه برسانند كه منظور از اين اعمال اجتماعى همان غرضها و نتايج آن است.
قرآن كريم اين گونه اعمال و نظاير آن از قبيل قنوت و تسبيح و حمد و سؤال و امثال آن را به همه موجودات نسبت مى‏دهد. فرق ميانه اين امور، در صورت انتسابش به موجودات و همين امور در صورت وقوعش در ظرف اجتماع بشرى اين است كه غايات و

/ 132