بازگشت هرچيز به سوى اوست، هم دليل بر عموميت نور عام اوســت و هم دليـل بر اختصـاص نور خاص او به مؤمنين است.(1)
1- الميزان ج 29، ص 193.

نـور عمـومـى الهـى

« اَلـلّـــهُ نُـــورُ السَّمـــواتِ وَ الاْرْضِ مَثَــــلُ نُــورِهِ... . » (35/نور)
« خدا نور آسمان‏ها و زمين‏است، مَثَل نور او ... .»
خداى‏تعالى داراى نورى است عمومى، كه با آن آسمان و زمين نورانى شده و در نتيجه به وسيله آن نور در عالم وجود حقايقى ظهور نموده، كه ظاهر نبود و بايد هم چنين باشد، چون ظهور هر چيز اگر به وسيله چيز ديگرى باشد بايد آن وسيله خودش به خودى خود ظاهر باشد، تا ديگران را ظهور دهد و تنها چيزى كه در عالم به ذات خــود ظـاهـر و براى غـير خود مـظهر بـاشد هـمان نور است.
خداى‏تعالى نورى است كه آسمانها و زمين با اشراق او بر آن‏ها ظهور يافته‏اند، هم‏چنان كه انوار حسى نيز اين طورند، يعنى آن‏ها ظاهرند و با تابيدن به اجسام ظلمانى و كدر آن‏ها را روشن مى‏كنند، با اين تفاوت كه ظهور اشياء به نور الهى عين وجود يافتن آن‏هاست ولى ظهور اجسام كثيف به وسيله انوار حسى غير اصل وجود آن‏هاست.(1)
1- الميـــــــــــــزان ج 29، ص 174.

مثال و شمول نور عمومى الهى

« اَلـلّـــهُ نُـــورُ السَّمـــواتِ وَ الاْرْضِ مَثَــــلُ نُــورِهِ... . » (35/نور)
« خدا نور آسمان‏ها و زمين‏است، مَثَل نور او ... .»
خداى‏تعالى كامل‏ترين مصداق نور مى‏باشد، اوست كه ظاهر بالذات و مظهر ماسواى خويش است و هر موجودى به وسيله او ظهور مى‏يابد و موجود مى‏شود. پس خداى‏سبحان نورى است كه به وسيله او آسمان‏ها و زمين ظهور يافته‏اند. در جمله « اَلـلّـــهُ نُـــورُ السَّمـــواتِ وَ الاْرْضِ...، » چون نور را اضافه كرده به آسمانها و زمين و آنگاه آن را حمل كرده بر اسم جلاله «اَللّهُ » و فرموده نور آسمان‏ها و زمين اللّه است منظورش اين بوده كه كسى خيال نكند كه خدا عبارت است از نور عاريتى قائم به آسمانها و زمين و يا از وجودى كه بر آن‏ها حمل مى‏شود. از اين جا استفاده مى‏شود كه خداى‏تعالى بر هيچ موجودى مجهول نيست، چون ظهور تمامى اشياء يا براى خود يا براى غير، ناشى از اظهار خدا است و اگر خدا چيزى را اظهار نمى‏كرد و هستى نمى‏بخشيد ظهورى نمى‏يافت، پس قبل از هـر چـيز ظـاهـر بـالـذّات خـداسـت.
آيه بعد براى تمامى موجودات تسبيح اثبات مى‏كند و لازمه آن اين است كه تمامى موجودات، خدا را مى‏شناسند، چون تسبيح و صلات از كسى صحيح است كه بداند چه كسى را تسبيح مى‏كند. پس مراد به نور، نور خداست، كه از آن نور عام عالمى منشأ  مى‏گيرد،