سعادت‏هايى است كه در غير آن منزلت به آن نمى‏رسد و آن سعادت‏ها عبارت است از اكرام خدا و مغفرت و رحمت او.
(مُقَرَّبون) بلندمرتبه‏ترين طبقات اهل سعادتند. چنين مرتبه‏اى براى كسى حاصل نمى‏شود مگر از راه عبوديت و رسيدن به حد كمال آن و عبوديت تكميل نمى‏شود مگر وقتى كه عبد تابع محض باشد و اراده و عملش را تابع اراده مولايش كند، هيچ چيزى نخواهد و هيچ عملى نكند مگر بر وفق اراده مولايش و اين همان داخل شدن در تحت ولايت خداست، پس چنين كسانى اولياء اللّه نيز هستند و اولياءاللّه تـنهـا هـميـــن طــايـفــه‏انـد.(1)
1- الميــــــــــــزان ج 37، ص 245.

مفهــوم روز و كــار روزانه الهى

« ... كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فى شَأْنٍ ! » (29 / الــرحمــن)
«  او همـــــه روزه مشغـــــول كــــارى نـــــو اســـــت! »
منظور از كلمه (يَوْم) در جمله (كُلَّ يَوْم - هر روز) احاطه خداى‏تعالى در مقام فعل و تدبير اشياء است، در نتيجه او در هر زمانى هست ولى در زمان نيست و در هر مكانى هست لكن در مكان نمى‏گنجد و با هر چيزى هست لكن نزديك به چيزى نيست.         خــداى‏تعــالى در هــر روز كــارى دارد، غير آن كارى كه در روز قبل داشت و غير آن كارى كه روز بعدش دارد، پس هيچ يك از كارهاى او تكرارى نيست و هيچ شأنى از شؤون او از هر جهت مانند شأن ديگرش نيست، هر چه مى‏كند بدون الگو و قالب و نمونه مى‏كند، بلكه به ابداع و ايجاد مى‏كند و به همين جهت است كه خود را بــديــع نــاميــده و فــرمــوده: « ... بَـديـعُ الـسَّمـواتِ وَ الاَْرْضِ - او كسى است كه آسمانها و زمين را بدون الگو آفريده‏! »(1)
1- الميـــزان ج 37، ص 207.