معارف قرآن در المیزان نسخه متنی

« فَتَبــارَكَ اللّـهَ رَبَّ الْعـالَميـنَ! » (64 / غـافـر).
ايــن جملـه ثنــايـى اســت بـر خــــداى عــزوجـل، بـه ايـن كـه ربوبيّت و تدبيرش تمامى عوامل را فـراگـرفتــه است.
در اين آيه ربوبيّتش براى همه عوالم را خداى‏تعالى فرع ربوبيّتش براى انسان قرارداد و اين به اين منظور بود كه بفهماند: ربوبيّت خداى‏تعالى يكى است، تدبيرش نسبت به امور انسان عين تدبيرش نسبت به امور همه عالم است، چون نظام جارى در سراسر جهان يكى است و انطباق آن بر سراسر جهان عين انطباقش بر يك يك نواحى آن است، پس خداى‏سبحان مـنشأ خير كثيـر است، پس: « فَتَبارَكَ اللّهَ رَبَّ الْعالَمينَ ! »(1)
1- الميـــزان ج 34، ص 231.