معارف قرآن در المیزان نسخه متنی

« فَقَضهُــنَّ سَبْــعَ سَمـواتٍ فـى يَـوْمَيْـنِ وَ اَوْحـى فـى كُـلِّ سَمـاءٍ اَمْـرَهـا ! »  (12 / سجده)
« پس آسمان‏ها را هفت عدد قرار داد آن هم در دو روز و امر هر آسمانى را در آن وحــى كرد ! »
آسمانى كه خدا متوجه آن شد، به صورت دود بود و امر آن از نظر فعليّت يافتن وجود مبهم و غيرمشخص بود، خداى‏تعالى امر آن را متمايز كرد و آن را در دو روز هـفت آسـمــان قـــرار داد.
آسمـان مبـدأ امـرى اسـت كـه بـه وجهى از ناحيه خداى‏تعالى به زمين نازل مى‏شـود. امـر از آسمـانـى بـه آسمـانى ديگر نازل مى‏شود، تا به زمين برسد. آسمـان‏ها راه‏هايى هستند براى سلوك امر از ناحيه خداى صاحب عرش و يا آمدوشد مـلائكـه‏اى كـه حـامـل امـر اوينـد. امـر خـدا را مـلائكـه از آسمـان به زمين مى‏آورند.
در اين جا اگر مراد به امر، امر تكوينى خداى‏تعالى باشد، كه عبارت است از كلمه ايجاد، در اين صورت مراد به اوامر الهيه‏اى كه در زمين اجرا مى‏شود، عبارت است از خلقت و پديد آوردن حوادث، كه آن حوادث را ملائكه از ناحيه خداى صاحب عرش حمل نموده و در نازل كردنش طرق آسمان را طى مى‏كنند، تا از يك يك آسمان‏ها عبور داده، به زمين برسانند.
امر خداى‏تعالى را ملائكه هر آسمان حمل مى‏كنند و به ملائكه آسمان پايين‏تر تحويل مى‏دهند. امر خدا يك نسبت به تك تك آسمانها دارد، به اعتبار ملائكه‏اى كه در آن ساكنند و نسبتى هم به فرقه فرقه‏هاى ملائكه دارد، به اعتبار اين كه حامل آن امرند و خــداونــد امــر را بـه آنـان تحميـل كـرده، يعنـى بـه ايشـــان وحـى فـرمـوده اسـت.
در نتيجه از آنچه گفته شد معلوم گرديد كه خداى‏سبحان در هر آسمانى امر آن آسمان را كه منسوب و متعلق به خود آن آسمان است به اهل آسمان يعنى ملائكه ساكن در آن وحى مى‏كند.(1)
1- الميـــــــــزان ج 34، ص 267.