تفسیر هدایت جلد 8

كسانى كه رهبرى الهى را انكار مى‏كنند منحرفند، و بر آنهاست كه در ايمانشان شك و ترديد كنند، زيرا اگر واقعا مؤمن بودند نسبت به كسى كه خدا بر آنها گماشته تسليم مى‏شدند و رهبرى او را مى‏پذيرفتند و زندگى خود را بر حسب فرمان خدا برنامه‏ريزى مى‏كردند نه بر حسب پايبندى به گذشته، البته اصالت (اصول گرايى) نيكوست امّا نه به حساب بدعت گذارى در حدود موضوعى واقعى.

[26] «قالَ رَبِّ انْصُرْنِي بِما كَذَّبُونِ- گفت: پروردگارا، اكنون كه مرا تكذيب مى‏كنند ياريم كن.»

در واقع اطمينان آن پيامبر به حتمى بودن پيروزيش، و تأييدش از جانب خدا بود كه او را واداشت چنين دعايى كند، و اگر اين بر چيزى دلالت داشته باشد همان دلالت بر وجود ايمان مطلق به خدا نزد پيامبران و انبياء و اولياء است.

[27] وقتى نوح از قوم خود كفر و انكار را احساس كرد از خدا يارى خواست تا به آنها نشان دهد و برايشان روشن سازد كه در عمل نماينده و مظهر ولايت الهى است، پس يارى بدو رسيد، و اين دلالت بر آن دارد كه هر چه فشارها بر مأمور رسالت بيشتر شود و او به وظيفه خود در اصلاح ادامه دهد همان قدر پيروزى و يارى خدا نزديكتر مى‏شود، و پيروزى خدا به كسى كه عوامل ذاتى و مادّى بدو كمكى نمى‏كند، به شرط آن كه نهايت كوشش خود را به كار برد، بدو نزديك است.

يارى خدا همواره به صورت غرّشها و زلزله‏ها نمى‏آيد، بلكه بخشى از آنها بر دست مؤمنان جارى مى‏شود. مگر نه پروردگارى كه فرمان داد آسمان و زمين طوفانى هولناك پديد آورند مى‏توانست براى نوح كشتيى بيافريند، و سپس بدو فرمان دهد كه بر آن سوار شود؟ ولى او اراده كرد كه نوح نيز خود در نجات خويش و كسانى كه با او ايمان آورده‏اند مشاركت و همكارى كند.

در احاديث آمده است كه پس از آن كه نوح به درگاه پروردگارش دعا كرد جبرئيل براى او دانه‏هايى خرما آورد و بدو گفت: نجات تو در اين است، آنها را بكار. وى آنها را كاشت تا درخت خرما شد و پس از سى سال بدو فرمان داد كه